Fietsen op hoog niveau
Door: Niki en Robin
Blijf op de hoogte en volg Niki
29 Juni 2009 | Bolivia, Uyuni
Het is alweer een tijdje geleden dat we wat van ons hebben laten horen. Maar aan Niki heeft dat zeker niet gelegen; op zoek naar een hostal stormde ze met een opgewekte ´OLA’ de locale radiouitzendig binnen. Waar we dus ook konden overnachten.
Na Antofagasta hebben we ons de hoogte ingeschoten, alwaar we op 2200 meter bij Calama de grootste open kopermijn ter wereld hebben bezocht. Voor zover een mijn indrukwekkend kan zijn komt deze in de buurt op het moment dat er een truck passeerde met wielen hoger dan onze bus en met het vermogen om 400.000 kilo stenen te vervoeren, de grootste vrachtwagens ter wereld!
Vanuit hetzelfde Calama hebben we een uitstapje naar San Pedro de Atacama gemaakt, of zoals de reisgids het zegt; ‘San Pedro in, Chili uit’. Moet gezegt dat de setting er niet minder om is, gelegen aan een zoutmeer en gevlankeerd door de Andes. Het meer is helaas een beetje zouteloos al wist de folder het toch weer mooi neer te zetten: 'there are many flamengos, who's funny movements contrast with the serene environment'. Zonsondergang in de maanvallei maakt het plaatje compleet. Een ander uitstapje bracht ons naar de Tatio geisers... mooi, maar wat ons vooral bij blijft is het bezoek aan het dorpje Machuca. Met officieel 40 inwoners, echter op moment van bezoek slechts een stuk of 10 aldus de gids, een ini-mini ‘pueblo tipico’. Daar staan we met 80 toeristen... ... ... ... ... ... Een kostelijk voorval had zich daarvoor nog voorgedaan toe we met 80 toeristen bij een plasje bleven staan. Sprááákeloos, inclusief de gids die geen flauw idee had wat hij hierbij moet vertellen! Het geval is denk ik deze; de geisers zijn 2 uur rijden, 1,5 uur bij de geisers en 2 uur terug. Dat is voor de operators 5,5 uur, om dit rendabel te maken moeten ze een prijs vragen die voor de 1,5 uur waar het de toerist om te doen is eigenlijk net te hoog is. Om ons vervolgens weer te compenseren krijgen we deze additionele uitstapjes waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Hoewel... we hebben ons wel rotgelachen. En daarbij stappen we na zulke toertjes weer helemaal tevreden op de fiets.
Afijn we moeten door, we moeten hoger. Bolivia komt in zicht al zit er een heuvel van 4000 meter tussen. Vanaf nu is de weg onverhard en daar houd Rodilla niet van. We gaan wat langzamer maar gestaag door en eigelijk gaat het verdomd soepel. Met nog 150 km naar Bolivia eindigen we de dag in San Pedro (niet ‘de Atacama’) met 3 inwoners op 3200 m. alwaar we worden ontvangen door José. Op deze hoogte, met deze droogte, zijn de nachten zwaar onder nul en rete koud. Het bijkomend voordeel is dat men dus heel goed begrijpt dat wij liever binnen slapen, zo ook José, die zelfs de volgende ochtend een ontbijtje voor ons klaar heeft, de schat! José is een goedlachse stationchef die ons liggend vanaf de bank verteld dat hij af en toe vier dagen niets dan cocablaadjes kauwd om af te vallen. Even later springt hij op zijn squad (een vierwielige scooter) om de buren te bezoeken! Voor hem geen Sonja Bakkert.
Twee dagen later, na een slopende laatste dag komen we laat in Ollague, het grens dorp, aan. Onze reisgids geeft ons weinig hoop op een warme douche maar niets blijkt minder waar. Het dorp heeft inderdaad niet veel te bieden maar het hostal is er een van de beste waar we hebben mogen slapen, soms lijkt het door de hoogte of je dichter bij god komt. In Ollague willen we inslaan om de vijf dagen naar Uyuni te overbruggen maar dan blijkt het winkeltje ter plaatse pas over drie dagen weer open te gaan. We worden uit de brand geholpen door de schattige dames van ons hostal.
Met voldoende proviant kloppen we de volgende aan bij de poort van Bolivia! De grens overgang gaf weinig poeha en dus reden we vlot door.
Vanaf de grens liep de weg rechtsaf een heuvel op, vreemd want wij dachten dat het vlak zou blijven. Robin zegt: ‘moeten we het niet vragen?’. Niki zegt: ‘zal ik het vragen?’. Maar nee, het is de enige weg. Boven aan de heuvel moeten we nog verder omhoog en waar we het spoor moeten kruizen, kruizen wij nog verder de berg op. Waar we naar het noord-oosten moeten gaan gaan wij strak naar het zuiden en immer omhoog. Waar u drie zinnen nodig heeft loopt het bij ons tegen zonsondergang... we zitten verkeerd. ‘It doesn’t matter who’s wrong or right, just beat it’. Waar het fout is gegaan zijn we nog niet over uit, onze kaart geeft de weg niet aan en zoujuist heeft Niki op de satellietkaarten op internet hetzelfde geconcludeerd. Afijn inmiddels zitten we op zo’n 4500 meter en is camperen bij min zoveel niet echt een sterk plan. Het duurt driekwartier maar dan komt Marcos langs met zijn oplegger, waar altijd twee fietsies bij passen. Hij brengt ons naar een dorp met onderdak, met een bord patat en fijne mayonaise met limoen... voor sommige mensen is dat heel belangrijk en dus maakt Bolivia op de eerste dag een prima indruk!
Aantal km: 3130
Na Antofagasta hebben we ons de hoogte ingeschoten, alwaar we op 2200 meter bij Calama de grootste open kopermijn ter wereld hebben bezocht. Voor zover een mijn indrukwekkend kan zijn komt deze in de buurt op het moment dat er een truck passeerde met wielen hoger dan onze bus en met het vermogen om 400.000 kilo stenen te vervoeren, de grootste vrachtwagens ter wereld!
Vanuit hetzelfde Calama hebben we een uitstapje naar San Pedro de Atacama gemaakt, of zoals de reisgids het zegt; ‘San Pedro in, Chili uit’. Moet gezegt dat de setting er niet minder om is, gelegen aan een zoutmeer en gevlankeerd door de Andes. Het meer is helaas een beetje zouteloos al wist de folder het toch weer mooi neer te zetten: 'there are many flamengos, who's funny movements contrast with the serene environment'. Zonsondergang in de maanvallei maakt het plaatje compleet. Een ander uitstapje bracht ons naar de Tatio geisers... mooi, maar wat ons vooral bij blijft is het bezoek aan het dorpje Machuca. Met officieel 40 inwoners, echter op moment van bezoek slechts een stuk of 10 aldus de gids, een ini-mini ‘pueblo tipico’. Daar staan we met 80 toeristen... ... ... ... ... ... Een kostelijk voorval had zich daarvoor nog voorgedaan toe we met 80 toeristen bij een plasje bleven staan. Sprááákeloos, inclusief de gids die geen flauw idee had wat hij hierbij moet vertellen! Het geval is denk ik deze; de geisers zijn 2 uur rijden, 1,5 uur bij de geisers en 2 uur terug. Dat is voor de operators 5,5 uur, om dit rendabel te maken moeten ze een prijs vragen die voor de 1,5 uur waar het de toerist om te doen is eigenlijk net te hoog is. Om ons vervolgens weer te compenseren krijgen we deze additionele uitstapjes waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Hoewel... we hebben ons wel rotgelachen. En daarbij stappen we na zulke toertjes weer helemaal tevreden op de fiets.
Afijn we moeten door, we moeten hoger. Bolivia komt in zicht al zit er een heuvel van 4000 meter tussen. Vanaf nu is de weg onverhard en daar houd Rodilla niet van. We gaan wat langzamer maar gestaag door en eigelijk gaat het verdomd soepel. Met nog 150 km naar Bolivia eindigen we de dag in San Pedro (niet ‘de Atacama’) met 3 inwoners op 3200 m. alwaar we worden ontvangen door José. Op deze hoogte, met deze droogte, zijn de nachten zwaar onder nul en rete koud. Het bijkomend voordeel is dat men dus heel goed begrijpt dat wij liever binnen slapen, zo ook José, die zelfs de volgende ochtend een ontbijtje voor ons klaar heeft, de schat! José is een goedlachse stationchef die ons liggend vanaf de bank verteld dat hij af en toe vier dagen niets dan cocablaadjes kauwd om af te vallen. Even later springt hij op zijn squad (een vierwielige scooter) om de buren te bezoeken! Voor hem geen Sonja Bakkert.
Twee dagen later, na een slopende laatste dag komen we laat in Ollague, het grens dorp, aan. Onze reisgids geeft ons weinig hoop op een warme douche maar niets blijkt minder waar. Het dorp heeft inderdaad niet veel te bieden maar het hostal is er een van de beste waar we hebben mogen slapen, soms lijkt het door de hoogte of je dichter bij god komt. In Ollague willen we inslaan om de vijf dagen naar Uyuni te overbruggen maar dan blijkt het winkeltje ter plaatse pas over drie dagen weer open te gaan. We worden uit de brand geholpen door de schattige dames van ons hostal.
Met voldoende proviant kloppen we de volgende aan bij de poort van Bolivia! De grens overgang gaf weinig poeha en dus reden we vlot door.
Vanaf de grens liep de weg rechtsaf een heuvel op, vreemd want wij dachten dat het vlak zou blijven. Robin zegt: ‘moeten we het niet vragen?’. Niki zegt: ‘zal ik het vragen?’. Maar nee, het is de enige weg. Boven aan de heuvel moeten we nog verder omhoog en waar we het spoor moeten kruizen, kruizen wij nog verder de berg op. Waar we naar het noord-oosten moeten gaan gaan wij strak naar het zuiden en immer omhoog. Waar u drie zinnen nodig heeft loopt het bij ons tegen zonsondergang... we zitten verkeerd. ‘It doesn’t matter who’s wrong or right, just beat it’. Waar het fout is gegaan zijn we nog niet over uit, onze kaart geeft de weg niet aan en zoujuist heeft Niki op de satellietkaarten op internet hetzelfde geconcludeerd. Afijn inmiddels zitten we op zo’n 4500 meter en is camperen bij min zoveel niet echt een sterk plan. Het duurt driekwartier maar dan komt Marcos langs met zijn oplegger, waar altijd twee fietsies bij passen. Hij brengt ons naar een dorp met onderdak, met een bord patat en fijne mayonaise met limoen... voor sommige mensen is dat heel belangrijk en dus maakt Bolivia op de eerste dag een prima indruk!
Aantal km: 3130
-
29 Juni 2009 - 16:05
Jan-Jaap:
Altijd weer leuk om te lezen. Veel plezier in Bolivia! -
29 Juni 2009 - 16:25
Ome Ho:
Hallo Lui,
Begint steeds beter te klinken. Geinspireerd door jullie verhaal heb ik een vouwfiets met 6 versnellingen gekocht en vertrek ik over 3 dagen naar Zwitserland. Nu maar hopen dat ik heel veel tegewind krijg.:) Bye,
Peter. -
29 Juni 2009 - 18:16
Milou:
Lieve Niki en Robin,
bedankt maar weer voor de leuke verhalen!
Als jullie zo'n bericht sturen lijkt het wel of het van te voren allemaal zo gepland is. Zo makkelijk lijkt het jullie af te gaan. Tof!
Ik had mijn laatste dag werk en ga morgen weer naar Nederland. Ik zal je deze zomer missen Nik!
Maar geniet!!!
Heel veel liefs,
Lou
-
29 Juni 2009 - 19:23
Peter:
Waarde avonturiers,
Afvallen? Dat wil ik ook. Stuur mij wat van die blaadjes op.
Betty heeft via een oorontsteking een storing aan haar evenwichtsorgaan opgelopen. Je zou denken: leuk, gratis dronken, maar zo is het niet. We hebben onze reis naar Californië uitgesteld en het voorlopig wat bescheidener gehouden met twee tripjes naar Zeeland bij Ebbo. Trouwens ook heel aangenaam. (Veel liefs van de familie daar, vooral Nini.)
Bolivia ken ik van de film "Butch Cassidy and the Sundance Kid". Die zijn daar naartoe gegaan om bankovervallen te plegen maar treffen bij aankomst alleen een paar kippen aan. Onsterfelijke uitspraak: "So this is Bolivia?" Doe mij een lol en citeer dat terwijl je een kip wegschopt. Graag met foto erbij.
O ja, iedereen vraagt mij: vind je dat niet eng, je dochter daar in Zuid-Amerika? Maar al mijn beste beste vrienden (Ebbo, Ho en Korrel) hebben zulke reizen gemaakt toen ze midden twintig waren. En zoals ik ze ken heeft dat hun kijk op de wereld alleen maar goed gedaan. En je leert er ondertussen nog een een wereldtaal bij. Dus me dunkt.
Have fun,
P. -
30 Juni 2009 - 07:25
Jochem:
Weer fantastisch! -
07 Juli 2009 - 18:24
Ellen DeGeus:
Hoi Zandhappers
Wat een fantastisch verhaal en foto's weer. Dit deel heb ik dus gemist en beleef het nu toch een beetje mee. Toch was mijn beslissing dit niet in mijn eentje te doen, goed, als het zo zie.
Geniet ervan en tot de volgende mail.
Adios -
17 Juli 2009 - 12:39
Hanneke :
Lieve Niki en Robin,
Wat een prachtige reis maken jullie, schitterende foto's en verrassende ontmoetingen. Ben een beetje laat met jullie op deze manier opzoeken. We reizen op deze manier een beetje met jullie mee! En wie zijn wij dan helemaal? Nou, je vroegere buurvrouw van t Cremerplein met Job en zoon Jeroen. Wat een wonder dat internet. Fiets en ontdek ze, veel plezier, liefs Hanneke -
18 Juli 2009 - 08:40
Peter:
Wat lees ik nu? Nederlands, vrouw, 24 jaar, Bolivia. Ik hoef me toch niet ongerust te maken, hoop ik?
Nederlandse dood na val van berg in Bolivia
Uitgegeven: 18 juli 2009 07:16
Laatst gewijzigd: 18 juli 2009 07:16
LA PAZ - Een Nederlandse toeriste is omgekomen door een val van een berg in Bolivia. Dat heeft de Boliviaanse politie vrijdag (plaatselijke tijd) bekendgemaakt.
De 24-jarige vrouw was afgelopen donderdag aangetroffen op de flank van de berg Huayna Potosí, iets ten noorden van de hoofdstad La Paz.
De politie vermoedt dat het slachtoffer door de hoogte haar evenwicht heeft verloren en van de berg is gevallen, aldus een woordvoerder.
-
18 Juli 2009 - 10:19
Peter:
O gelukkig, jij bent het niet. Wel lullig voor Tilburg natuurlijk. Sterkte daar.
Een Nederlandse toerist is omgekomen door een val van een berg in het Zuid-Amerikaanse Bolivia. Dat heeft de plaatselijke politie bekendgemaakt.
Het zou gaan om een 24-jarige vrouw uit Tilburg, die al enige tijd in Zuid-Amerika verblijft. Ze werd afgelopen donderdag gevonden op de flank van de berg Huayna Potosí iets ten noorden van La Paz.
De Huayna Potosí, onderdeel van het Andesgebergte, is bijna 6100 meter hoog en een trekpleister voor toeristen.
Hoogteziekte
De vrouw zou tijdens haar klim op zo'n 4500 meter zijn begeleid door een Boliviaanse gids.
De politie vermoedt dat ze in de ijle lucht last kregen van hoogteziekte, waardoor ze hun evenwicht verloren. -
21 Juli 2009 - 14:40
Marleen:
Toftoftoftoftoftoftof!!
Stoer ook.
Veel geluk, plezier en
liefs,
M.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
