Bolivia zit vol verrassingen
Door: Niki en Robin
Blijf op de hoogte en volg Niki
22 Juli 2009 | Bolivia, Cochabamba
Ruim drie weken verder en geen meter gefietst! Het lijkt er op dat we de eerste dag in Bolivia, met de verkeerde afslag, la Rodilla toch weer hebben geforceerd. Een tweede poging om de Uyuni woestijn te fietsen, vanaf de andere kant, strandde dan ook na twee kilometer. We kunnen een week, misschien wel twee, misschien wel drie, wachten tot het beter gaat of kunnen net als de meeste mensen Uyuni overscheuren met een jeep. Aangezien er in het dorp Uyuni zelf niet veel valt te beleven gaan we voor de laatste optie. We treffen het met onze reisgenoten, Nyree en Hunter uit de USA, Tatiana en Ricardo uit Brazilië en de gids Faustino, een bond en gezellig gezelschap. De Uyuni is indrukwekkend wit, groot en vlak. Een gapende vlakte is moeilijk te beschrijven en, zo blijkt, ook moeilijk fotografisch vast te leggen. Het venster van de camera is al een tijdje stuk en dus doen wij alles via het ouderwetse kijkgaatje. Schijnbaar is dit een nostalgisch en rudimentair element, want als ook wij proberen te spelen met perspectief blijkt er een wezenlijke verschuiving tussen wat wij door de camera en later op de foto zien... jammer! De tocht bracht ons terug naar waar het fietstechnisch fout ging en verder naar een zevental meren die lang niet allemaal zo indrukwekkend waren maar tezamen met de ruigheid van het landschap wel de moeite. Aan de Chileense grens hebben we het Braziliaanse koppel afgezet die geheel per ongeluk, zo bedachten wij ook 10 mintuten te laat, met een zakje cocablaadjes Chili zijn binnen gegaan. Daar houden de Chilenen niet van... we hopen het beste voor ze. De drie dagen zijn leuk en precies genoeg, alleen Rodilla heeft meer tijd nodig en aangezien Uyuni drie dagen later niet in een feestdorp is veranderd gaan we door met de bus.
Zes uur brommen, traag en toch onwerkelijk snel vergeleken met de fiets, brengt ons in Potosi, met 3900 a 4300 meter (afhankelijk van de bron) de hoogste stad ter wereld. Potosi heeft een rijke koloniale historie waar nog veel van terug te zien is. Potosí heeft letterlijk een rijke historie en was ooit een stad die zich kon meten aan Parijs en London. Alles dankzij de zilvermijnen van de Cerro Rico, die hoog boven de stad uit torent. Na 400 jaar graven is de berg zo roed als uitgeput, maar voor veel armen is het de enige uitkomst en hoop. Een ader zilver levert nog steeds veel geld op en dus gaat het mijnen door. Graven gaat soms nog met hamer en bijtel, 800 kinderen vanaf een jaar of tien zijn werkzaam in de mijn. Er word gezegd dat de berg 8 miljoen mensen heeft opgeslokt of indirect met zijn stof gedood!!! Een bizar aantal waar weinig oorlogen aan kunnen tippen. Voor een kijkje in de mijn verwijs ik u door naar de documentaire ‘the devils miner’ (www.thedevilsminer.com).
La Rodilla wil nog niet en dus gaan we verder met de bus naar Sucre, we zitten centraal Bolivia. Sucre is een fijne stad met ook veel koloniaal. Eindelijk weer eens een fijn terras en een restaurantje waar we falafel en tofu krijgen voorgeschoteld. Vijf dagen genieten maar Rodilla wil meer, dus bussen we door naar Cochabamba. Nog een zo’n etappe en we zitten in La Paz! Cochabamba is niet heel spannend, Parque Nacional de Torotoro is dat wel.
Zagen we in Sucre de dinosaurussporen van honderd meter en toch eigenlijk het beste in het tijdschriftje van de gids, hier staan we letterlijk in de voetsporen van de dino’s!! Wonderbaarlijk roed geconcerveerd met teenafdrukken en al! Verder in het park is er nog een grot en een fantastisch diepe canyon. Dit alles gaat gepaard met een buitengewoon prachtige omgeving met alle kleuren van de regenboog. Wat ons dan ook ten zeerste verbaast is dat het hele park niet in de Lonely Planet voorkomt, met geen woord! Het is een grote schande en misschien ook wel een kleine zege. Zo vaak kom je niet in zo’n parel van een park voordat het is platgetrapt. Samen met een handje vol toeristen die de Footprint gebruiken en een busje Bolivianen zijn wij de enige. Het geeft toch te denken hoe groot de invloed van de Lonely Planet is?
Nu terug in Cochabamba heeft La Rodilla zich weer helemaal hervonden en lijkt het vele wandelen in Torotoro alleen maar goed te hebben gedaan. De rest van de route door Bolivia is verhard en we staan te trappelen om het ijzer weer te laten kraken...
P.S. Jan en Janneke... (een Hollands stel in Torotoro waarvan zij nog nooit van de Febo had gehoord!!! Nou vraag ik u; wie gaat er op reis die zijn eigen land niet kent?!). Afijn, Janneke het spijt ons je hier zo openlijk te moeten berispen op je vuile spel. (Ik betichtte Janneke, toen ze de mevrouw van het theehuisje een knuffel en een kus gaf hiervan; eerst het vrouwtje in pakken en dan bij de rekening het bloed onder haar nagels vandaan halen! Janneke ontkende, uiteraard.) Toen wij de volgende dag terug gingen, zonder knuffel, zonder kus, zonder Janneke, waren de prijzen verdubbeld!!! Vuil spel dus! ;-)
P.S.2 De reisgids schreef al dat in Bolivia ´pigs really seems to fly´ en wij hebben dat ook zelf ervaren. Wij vonden hier paprika chips en Bosche Bollen!!!
Aantal km: 3130
Zes uur brommen, traag en toch onwerkelijk snel vergeleken met de fiets, brengt ons in Potosi, met 3900 a 4300 meter (afhankelijk van de bron) de hoogste stad ter wereld. Potosi heeft een rijke koloniale historie waar nog veel van terug te zien is. Potosí heeft letterlijk een rijke historie en was ooit een stad die zich kon meten aan Parijs en London. Alles dankzij de zilvermijnen van de Cerro Rico, die hoog boven de stad uit torent. Na 400 jaar graven is de berg zo roed als uitgeput, maar voor veel armen is het de enige uitkomst en hoop. Een ader zilver levert nog steeds veel geld op en dus gaat het mijnen door. Graven gaat soms nog met hamer en bijtel, 800 kinderen vanaf een jaar of tien zijn werkzaam in de mijn. Er word gezegd dat de berg 8 miljoen mensen heeft opgeslokt of indirect met zijn stof gedood!!! Een bizar aantal waar weinig oorlogen aan kunnen tippen. Voor een kijkje in de mijn verwijs ik u door naar de documentaire ‘the devils miner’ (www.thedevilsminer.com).
La Rodilla wil nog niet en dus gaan we verder met de bus naar Sucre, we zitten centraal Bolivia. Sucre is een fijne stad met ook veel koloniaal. Eindelijk weer eens een fijn terras en een restaurantje waar we falafel en tofu krijgen voorgeschoteld. Vijf dagen genieten maar Rodilla wil meer, dus bussen we door naar Cochabamba. Nog een zo’n etappe en we zitten in La Paz! Cochabamba is niet heel spannend, Parque Nacional de Torotoro is dat wel.
Zagen we in Sucre de dinosaurussporen van honderd meter en toch eigenlijk het beste in het tijdschriftje van de gids, hier staan we letterlijk in de voetsporen van de dino’s!! Wonderbaarlijk roed geconcerveerd met teenafdrukken en al! Verder in het park is er nog een grot en een fantastisch diepe canyon. Dit alles gaat gepaard met een buitengewoon prachtige omgeving met alle kleuren van de regenboog. Wat ons dan ook ten zeerste verbaast is dat het hele park niet in de Lonely Planet voorkomt, met geen woord! Het is een grote schande en misschien ook wel een kleine zege. Zo vaak kom je niet in zo’n parel van een park voordat het is platgetrapt. Samen met een handje vol toeristen die de Footprint gebruiken en een busje Bolivianen zijn wij de enige. Het geeft toch te denken hoe groot de invloed van de Lonely Planet is?
Nu terug in Cochabamba heeft La Rodilla zich weer helemaal hervonden en lijkt het vele wandelen in Torotoro alleen maar goed te hebben gedaan. De rest van de route door Bolivia is verhard en we staan te trappelen om het ijzer weer te laten kraken...
P.S. Jan en Janneke... (een Hollands stel in Torotoro waarvan zij nog nooit van de Febo had gehoord!!! Nou vraag ik u; wie gaat er op reis die zijn eigen land niet kent?!). Afijn, Janneke het spijt ons je hier zo openlijk te moeten berispen op je vuile spel. (Ik betichtte Janneke, toen ze de mevrouw van het theehuisje een knuffel en een kus gaf hiervan; eerst het vrouwtje in pakken en dan bij de rekening het bloed onder haar nagels vandaan halen! Janneke ontkende, uiteraard.) Toen wij de volgende dag terug gingen, zonder knuffel, zonder kus, zonder Janneke, waren de prijzen verdubbeld!!! Vuil spel dus! ;-)
P.S.2 De reisgids schreef al dat in Bolivia ´pigs really seems to fly´ en wij hebben dat ook zelf ervaren. Wij vonden hier paprika chips en Bosche Bollen!!!
Aantal km: 3130
-
23 Juli 2009 - 18:02
Ellen De Geus:
Hoi N en R
Wat een heerlijk verhaal weer en wat vervelend dat die knie maar niet wil. Maar dan zijn er gelukkig ook nog andere manieren om nog iets te zien. Fietse maar weer en blijf genieten. Ik ga volgende week een weekje in eigen land fietsen, ook mooi.
Dikke kus, Ellen -
26 Juli 2009 - 04:36
Jesse:
JEETJE WAT EEN LANGE VERHALEN. Kom je nog eens feesten in amsterdam. Het is hier vet leuk op ruigoord. Ik mis je als danspartner op foutje feestjes maar dat is niet erg want ik dans nu met elize. Wat ook harstikke leuk is. Nou veel plezier. Dikke kus |Jesse en een beetje heel veel van elize en of a denisch gay. zo a kiss from lars. DagDAg kus jesse -
30 Juli 2009 - 06:44
Melissa.:
Nik en Robin.
Hoe is het met jullie?
Ik kan nu eindelijk ook jullie verhalen lezen. Heb weer een goede pc gevonden :-) Nik, ik herken je bijna niet op de foto's- ziet er allemaal super uit. Ik ben nog maar voor twee weken in Vietnam, het gaat hard. Dus ook voor jullie geniet van elke dag! -xxx- melis. -
06 Augustus 2009 - 16:02
Mirjam (Kring):
Hoi bikkelende Boliviagangers,
Super al jullie verhalen! Hoewel het niet aan de hoeveelheid van m'n reacties is af te meten, volg ik jullie belevenissen op de voet en met veel plezier. Verfrissend te vernemen dat er daadwerkelijk een wereld buiten Amsterdam-Oost is, waar het zo te horen best goed toeven is. Sinds de Commelinstraat een inwoner rijker is - Willempie is Thijm geworden en geboren op 13 januari - verleggen wij onze geografische grenzen namelijk een stuk minder vaak. Maar dat is dan ook helemaal geen offer.
Ik hoop nog veel mooie avonturen te mogen lezen binnenkort; geniet van alles & bis bald!
(overbodig te zeggen dat De Kring er met jouw vertrek natuurlijk niet leuker op geworden is, Robin...) -
06 Augustus 2009 - 16:55
Mirte:
Hoi Aalst en Nik,
Wat een geweldig verhaal weer!!! Ik ben zelf druk aan het schilderen in mijn huis, dus heb weinig vakantie ;-) maar op deze manier zie ik toch nog wat van de wereld! Ik hoop dat het snel weer beter gaat met de knie!!! En ook hoop ik nog vele verhalen te mogen lezen, tot snel.
X Mirte
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
