Dat heb ik weer
Door: Niki en Robin
Blijf op de hoogte en volg Niki
28 Augustus 2009 | Peru, Cusco
Over hoe Niki op miraculeuze wijze weer eens een gastvrouw van een zeldzame kwaal blijkt te zijn.
We verwachtten al veel eerder een enthousiast bericht te kunnen plaatsen over het leven op de fiets, maar sinds Niki´s gezondheid niet was om over naar huis te schrijven hebben we dat maar niet gedaan.
We zaten weer op de fiets! Er leek een klein wonder geschied: zonder last te hebben van La Rodilla trotseerde wij de wegen van weer een nieuw land, Peru. En daarmee werden we ook geconfronteerd me een nieuw fenomeen op hoogte. Zelf hebben we nauwelijks last van de hoogte en dat beestjes en muggen hier niet goed gedeien vinden we helemaal niet erg. Dat ook ons benzinebrandertje het niet doet met minder zuurstof ontdekten we op een zaterdagavond met weinig alternatief. Vraag niet waarom, maar in het weekend zijn de restaurants gesloten.
Na vijf fietsdagen op rij was het niet La Rodilla maar El Estomacho van Niki die het fietsplezier tot een einde bracht...
Ik werd voor de derde keer in twee weken na het eten duizelig en wist niet hoe snel ik naar de wc moest omdat ik dreigde over mijn nek te gaan. En dat na het eten van een knoflookbroodje!
In zo´n situatie verlang je naar Nederland en daarom belde ik de volgende dag het nummer achter op mijn zorgpas van Anderzorg voor medische hulp in het buitenland. Hierop kreeg ik iemand van Menzis aan de telefoon die mij mededeelde dat het beter was als ik het nummer achter op mijn zorgpas zou bellen...
Ach ja, toen zijn we maar voor de professionele hulp gegaan in het ziekenhuis van Sicuani, een plaats waar sowieso al nauwelijks een toerist komt, laat staan om het ziekenhuis te bezichtigen.
Daar aangekomen kwamen we in een waar circus van dokters en patiënten terecht. Eerst moest ik geregisteerd worden als nieuwe patiënt en was het allemaal bar ingewikkeld dat ik niet ook de achternaam van mijn moeder draag. Uit wanhoopspoging vroegen ze toen de achternamen van de ouders van Robin, waardoor ik nu als Niki Ismene Niens Aalst- Van Klaveren in het systeem sta.
Daarna konden we in een nieuwe rij om uit te komen bij een vrouw de geen engels sprak en omdat wij ook niet direct in het spaans begonnen te roepen in paniek begon te raken. Totdat ik ´Caca con sangre’ riep, waarna ik op een weegschaal werd geduwd en mijn hartslag werd opgenomen. Dit bleek echter niet de arts te zijn en opnieuw werder we doorgestuurd naar een wachtkamer.
Zoals dat gaat als rariteid in een vreemd land: terwijl de Peruanen bij het openen van de doktersdeur naar voren stormden en soms zelfs naar binnenglipten om hun beklag te doen hoefde wij niet te vechten voor een voorkeursbehandeling. De arts was een vriendelijke man die reizigersdiarree vermoeden, maar graag ook even een onderzoek wilde laten doen naar mijn ontlasting. Daarvoor moesten we eerst buiten een plastic potje kopen en dit later met inhoud naar het laboratorium brengen. De hele dag ziekenhuis en onderzoek heeft geen drol gekost. Behalve die ene dan...
Ik had niet zo´n aandrang en de omgeving was ook niet bepaald bevordelijk. Het ziekenhuis was slechts één toilet rijk, het mannentoilet, wat voornamelijk uit urinoirs bestond. Daarnaast was er nog een wc waar iemand met hele hoge druk had gezeten en een redelijk schone wc waarvan de deur niet dicht kon. Dit leidde ertoe dat ik een keer van de wc gehaald ben door een vrouw die wel heel nodig moest en een keer in opperste concentratie de deur tegen mijn hoofd gezwaaid kreeg. Uiteindelijk heeft de oude wet van Ferry zich doen gelden: van ijs moet je schijten!
Ruim na zijn diensturen had de dokter tijd voor ons vrij gemaakt. Uit het laboratoriumonderzoek bleek ik geen last te hebben van reizigersdiarree maar bleek de balantidium coli zich in mij te hebben genesteld. Een bacterie die veel voorkomt bij varkens maar zeer zeldaam is bij mensen en eigenlijk alleen bij varkenshouders voorkomt. Buitengewoon eigenaardig aangezien ik ook geen vlees, laat staan varkensvlees, eet. De dokter schreef een antibioticakuur voor en maakte nog een gezellig praatje met ons waarna hij graag met ons op de foto wilde.
Even later, best tevreden met de procedure, stappen wij een restaurant binnen waarbij ik een halfuur nodig had om de boel onder te kotsen! Aangestrompeld in het hostal lag er al een briefje klaar. ´Je hebt de verkeerde medicijnen. Excusses voor het ongemak. Ik kom over een uurtje nog eens langs. De Dokter’. De man had het thuis nog eens nader onderzocht en was tot een andere kuur gekomen.
Nu de antibioticakuur achter de rug is voel ik me weer kwiek en gezond en zitten we inmiddels Cusco voor een voorproefje op het Inka-avontuur. Ook hebben we een goede Indiër gevonden. Hoe weet je dat het een goede Indier is? Dat proef je natuurlijk, maar je ruikt het vooral wanneer de basin en tevens chef in de zaak de luier van haar pasgeborene verschoont!
Aantal km: 5450
We verwachtten al veel eerder een enthousiast bericht te kunnen plaatsen over het leven op de fiets, maar sinds Niki´s gezondheid niet was om over naar huis te schrijven hebben we dat maar niet gedaan.
We zaten weer op de fiets! Er leek een klein wonder geschied: zonder last te hebben van La Rodilla trotseerde wij de wegen van weer een nieuw land, Peru. En daarmee werden we ook geconfronteerd me een nieuw fenomeen op hoogte. Zelf hebben we nauwelijks last van de hoogte en dat beestjes en muggen hier niet goed gedeien vinden we helemaal niet erg. Dat ook ons benzinebrandertje het niet doet met minder zuurstof ontdekten we op een zaterdagavond met weinig alternatief. Vraag niet waarom, maar in het weekend zijn de restaurants gesloten.
Na vijf fietsdagen op rij was het niet La Rodilla maar El Estomacho van Niki die het fietsplezier tot een einde bracht...
Ik werd voor de derde keer in twee weken na het eten duizelig en wist niet hoe snel ik naar de wc moest omdat ik dreigde over mijn nek te gaan. En dat na het eten van een knoflookbroodje!
In zo´n situatie verlang je naar Nederland en daarom belde ik de volgende dag het nummer achter op mijn zorgpas van Anderzorg voor medische hulp in het buitenland. Hierop kreeg ik iemand van Menzis aan de telefoon die mij mededeelde dat het beter was als ik het nummer achter op mijn zorgpas zou bellen...
Ach ja, toen zijn we maar voor de professionele hulp gegaan in het ziekenhuis van Sicuani, een plaats waar sowieso al nauwelijks een toerist komt, laat staan om het ziekenhuis te bezichtigen.
Daar aangekomen kwamen we in een waar circus van dokters en patiënten terecht. Eerst moest ik geregisteerd worden als nieuwe patiënt en was het allemaal bar ingewikkeld dat ik niet ook de achternaam van mijn moeder draag. Uit wanhoopspoging vroegen ze toen de achternamen van de ouders van Robin, waardoor ik nu als Niki Ismene Niens Aalst- Van Klaveren in het systeem sta.
Daarna konden we in een nieuwe rij om uit te komen bij een vrouw de geen engels sprak en omdat wij ook niet direct in het spaans begonnen te roepen in paniek begon te raken. Totdat ik ´Caca con sangre’ riep, waarna ik op een weegschaal werd geduwd en mijn hartslag werd opgenomen. Dit bleek echter niet de arts te zijn en opnieuw werder we doorgestuurd naar een wachtkamer.
Zoals dat gaat als rariteid in een vreemd land: terwijl de Peruanen bij het openen van de doktersdeur naar voren stormden en soms zelfs naar binnenglipten om hun beklag te doen hoefde wij niet te vechten voor een voorkeursbehandeling. De arts was een vriendelijke man die reizigersdiarree vermoeden, maar graag ook even een onderzoek wilde laten doen naar mijn ontlasting. Daarvoor moesten we eerst buiten een plastic potje kopen en dit later met inhoud naar het laboratorium brengen. De hele dag ziekenhuis en onderzoek heeft geen drol gekost. Behalve die ene dan...
Ik had niet zo´n aandrang en de omgeving was ook niet bepaald bevordelijk. Het ziekenhuis was slechts één toilet rijk, het mannentoilet, wat voornamelijk uit urinoirs bestond. Daarnaast was er nog een wc waar iemand met hele hoge druk had gezeten en een redelijk schone wc waarvan de deur niet dicht kon. Dit leidde ertoe dat ik een keer van de wc gehaald ben door een vrouw die wel heel nodig moest en een keer in opperste concentratie de deur tegen mijn hoofd gezwaaid kreeg. Uiteindelijk heeft de oude wet van Ferry zich doen gelden: van ijs moet je schijten!
Ruim na zijn diensturen had de dokter tijd voor ons vrij gemaakt. Uit het laboratoriumonderzoek bleek ik geen last te hebben van reizigersdiarree maar bleek de balantidium coli zich in mij te hebben genesteld. Een bacterie die veel voorkomt bij varkens maar zeer zeldaam is bij mensen en eigenlijk alleen bij varkenshouders voorkomt. Buitengewoon eigenaardig aangezien ik ook geen vlees, laat staan varkensvlees, eet. De dokter schreef een antibioticakuur voor en maakte nog een gezellig praatje met ons waarna hij graag met ons op de foto wilde.
Even later, best tevreden met de procedure, stappen wij een restaurant binnen waarbij ik een halfuur nodig had om de boel onder te kotsen! Aangestrompeld in het hostal lag er al een briefje klaar. ´Je hebt de verkeerde medicijnen. Excusses voor het ongemak. Ik kom over een uurtje nog eens langs. De Dokter’. De man had het thuis nog eens nader onderzocht en was tot een andere kuur gekomen.
Nu de antibioticakuur achter de rug is voel ik me weer kwiek en gezond en zitten we inmiddels Cusco voor een voorproefje op het Inka-avontuur. Ook hebben we een goede Indiër gevonden. Hoe weet je dat het een goede Indier is? Dat proef je natuurlijk, maar je ruikt het vooral wanneer de basin en tevens chef in de zaak de luier van haar pasgeborene verschoont!
Aantal km: 5450
-
28 Augustus 2009 - 20:06
Ome Ho:
Ja, zo laat de natuur zich gelden in een andere gedaante. En maar denken dat het bij vergezichten en tegenwind bleef. Een herkenbaar verhaal dat bijna identiek is aan mijn ervaring in India. En zo zie je maar weer dat de natuur niet met zijn tijd is meegegaan. Altijd weer hetzelfde. Die schijtziekte wordt ook wel Montazuma's revenge genoemd. Je weet wel, die arme man moest van de Spanjaarden een kamer vol met goud vullen zo hoog als zijn arm reikte. En dan Cuzco, Ach man wat heb ik daar een prachttijd meegemaakt. Het offeren van jonge maagden - iets waar veel oude culturen patent op dachten te hebben - sprak mij enorm aan.Inca's, Maya's, Olmeken ze konden er wat van. Tjonge jonge, en maar harten uit die lichamen rukken ofdat het de normaalste zaak van de wereld was. Leuke tip: Probeer eens coca bladeren te kauwen en vergeet de katalysator niet. Is ook in een zoete variant te krijgen. Kan je zo de Manchu Pichu op fietsen.
Bye,
Peter. -
29 Augustus 2009 - 09:33
Ellen De Geus:
Hoi N e R
Jee, wat een toestanden weer. Maar je ziet het weer voor alles is er toch weer een oplossing. Het kost alleen wat tijd.
Hoop dat jullie er van blijven genieten en dit soort ongemakken maar weer snel naar de achtergrond verdrijnen.
Tot het volgende verslag.
Gr Ellen -
29 Augustus 2009 - 10:20
Melissa.:
Nik, wat een verhaal weer! Ik vind het echt vervelend voor je. En ik kan me zo voorstelen hoe dat ongeveer gegaan is in dat ziekehuis. Ondanks dat het vervelend is heb je het wel weer opgelost samen met Robin. En met veel humor bescheten eh.. beschreven ;-)dikke kus melis. -
29 Augustus 2009 - 10:42
Lisa:
Hey!
Pfff, gelukkig was het met een antibiotica kuurtje zo weer opgelost. Ik heb ondertussen een mooie nagelschimmel Nederland in geimporteerd.. maar ik raad je aan de volgende keer niet een hospital te zoeken, maar een clinica (hoewel die natuurlijk niet overal zijn..). Is hetzelfde, maar dan niet van de overheid.. ietsje duurder, maar met een verzekering zou ik daar toch voor gaan.
Veel plezier in Cusco!!! -
30 Augustus 2009 - 10:39
Oreane:
heehoi!
Wat een verhalen allemaal, en wat een bikkel dat jullie dit allemaal op de fiets doen. Komt deze bikkel nog eens terug om weer lekker te voetballen? Wij hebben nu een veldvoetbal team opgericht maar er gaat ook nog gezaalvoetbalt worden...Maar geniet eerst nog maar van jullie avonturen daar! X Oreane
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
