´I want to ride my bicycle´
Door: Niki en Robin
Blijf op de hoogte en volg Niki
17 September 2009 | Peru, Lima
Hoe wij weer kunnen genieten van het leven op de fiets.
Niki´s knie gaat weer top en dat vertaald zich in heerlijke dagen op de fiets. Vanaf Cusco hebben we een bus naar Pisco gepakt en vervolgens zo´n 500 km langs de kust van Peru gefietst. Inmiddels boven Lima pakten we nog eens een bus, dit keer de bergen in, om vanaf daar, tussen de besneeuwde bergtoppen, onze toch noordwaarts voort te zetten.
Vaste prik is elke dag een bezoekje aan de plaatselijk markt. Niet alleen om dat het zo eten lekker (en) goedkoop is, maar vooral vanwege het marktleven. Zo kwam er laatst een klein verlegen jongentje een praatje met Niki maken, waarbij zij na afloop van hem een cameraatje kreeg dat hij op school geknutseld had. Terwijl Niki de jongen nog vertederd nakeek, werd Robin, die groente stond te kopen, op een andere manier verrast. Het zoontje van de groentevrouw vroeg om een plastic zak, waarop hij achter de kolen gehurkt ging zitten om in de zak te poepen. Die geur kwam de groenten niet ten goede… En dat terwijl geur hier zo belangrijk blijkt te zijn. Niki werd laatst stellig verteld dat het briefje, waarmee ze dacht te betalen, vals was. De basis waarop dit werd vastgesteld was de geur. Haar nieuwe, versgepinde, briefje rook in tegenstelling tot het verfomfaaide briefje van de marktkoopvrouw namelijk niet naar muskus en was dus vals. Daar was werkelijk niets tegen in te brengen.
Met de fiets bij ons worden we zo mogelijk nog meer verrast. Terwijl Robin inkopen doet, blijft Niki bij de fietsen en maakt een praatje met wat wegwerkers. Inmiddels is Robin weer terug en zijn de mannen zo enthousiast geworden dat ze, om ons sterkte te wensen, een zak perziken geven en een fles cola. En niet eentje die je even opdrinkt, nee, een 3 literfles! En zij zijn niet de enigen die onze lunch graag verrijken. Toen we laatst tijdens het fietsen een lunchpauze namen. Kwam al snel de vrouw van het nabijgelegen huis met twee glazen en een kan sap aanzetten. Toen we weer verder gingen riep de vrouw ons nog na dat we zeker nog een keertje langs moesten komen. Het leukste onthaal vonden wij toch de brave kleuterklas die, terwijl wij in een soepele afdaling langskwamen, netjes in koor met zwaaide handjes in de lucht ´¡Hola!´ riep.
Behalve ons vaste uitstapje naar de markt hebben we de afgelopen weken ook twee natuurparken bezocht. Paracas, ook wel ´poor mans Galapagos´ genoemd, waar we enorm guittige pelikanen en zeeleeuwen hebben gespot. En Huascarán waar we een supermooie trekking hebben gelopen. Nou heeft de regen ons al in geen vijf maanden gehinderd en waren wij daarom vrij naief met een kapot tentzeil en dunne kleding op pad gegaan. Mogelijk hadden andere toeristen, die in polonaise zouden rondlopen maar wij niet zagen, wel naar de weersvoorspellingen gekeken… Gelukkig duurde het maar een dag. En het werd de volgende middag goed gemaakt toen we het hoogtepunt van de trekking bereikten. 4750 meter hoog en toch nog sneeuwpret deze winter!
Nu zijn we terug in Lima waar we op een nieuwe reisgenoot wachten: onze (schoon)moeder Constance. In ons volgende verhaal dus geen ´bicycle, bicycle´ maar backpackers adventures.
Aantal km: 5980
Niki´s knie gaat weer top en dat vertaald zich in heerlijke dagen op de fiets. Vanaf Cusco hebben we een bus naar Pisco gepakt en vervolgens zo´n 500 km langs de kust van Peru gefietst. Inmiddels boven Lima pakten we nog eens een bus, dit keer de bergen in, om vanaf daar, tussen de besneeuwde bergtoppen, onze toch noordwaarts voort te zetten.
Vaste prik is elke dag een bezoekje aan de plaatselijk markt. Niet alleen om dat het zo eten lekker (en) goedkoop is, maar vooral vanwege het marktleven. Zo kwam er laatst een klein verlegen jongentje een praatje met Niki maken, waarbij zij na afloop van hem een cameraatje kreeg dat hij op school geknutseld had. Terwijl Niki de jongen nog vertederd nakeek, werd Robin, die groente stond te kopen, op een andere manier verrast. Het zoontje van de groentevrouw vroeg om een plastic zak, waarop hij achter de kolen gehurkt ging zitten om in de zak te poepen. Die geur kwam de groenten niet ten goede… En dat terwijl geur hier zo belangrijk blijkt te zijn. Niki werd laatst stellig verteld dat het briefje, waarmee ze dacht te betalen, vals was. De basis waarop dit werd vastgesteld was de geur. Haar nieuwe, versgepinde, briefje rook in tegenstelling tot het verfomfaaide briefje van de marktkoopvrouw namelijk niet naar muskus en was dus vals. Daar was werkelijk niets tegen in te brengen.
Met de fiets bij ons worden we zo mogelijk nog meer verrast. Terwijl Robin inkopen doet, blijft Niki bij de fietsen en maakt een praatje met wat wegwerkers. Inmiddels is Robin weer terug en zijn de mannen zo enthousiast geworden dat ze, om ons sterkte te wensen, een zak perziken geven en een fles cola. En niet eentje die je even opdrinkt, nee, een 3 literfles! En zij zijn niet de enigen die onze lunch graag verrijken. Toen we laatst tijdens het fietsen een lunchpauze namen. Kwam al snel de vrouw van het nabijgelegen huis met twee glazen en een kan sap aanzetten. Toen we weer verder gingen riep de vrouw ons nog na dat we zeker nog een keertje langs moesten komen. Het leukste onthaal vonden wij toch de brave kleuterklas die, terwijl wij in een soepele afdaling langskwamen, netjes in koor met zwaaide handjes in de lucht ´¡Hola!´ riep.
Behalve ons vaste uitstapje naar de markt hebben we de afgelopen weken ook twee natuurparken bezocht. Paracas, ook wel ´poor mans Galapagos´ genoemd, waar we enorm guittige pelikanen en zeeleeuwen hebben gespot. En Huascarán waar we een supermooie trekking hebben gelopen. Nou heeft de regen ons al in geen vijf maanden gehinderd en waren wij daarom vrij naief met een kapot tentzeil en dunne kleding op pad gegaan. Mogelijk hadden andere toeristen, die in polonaise zouden rondlopen maar wij niet zagen, wel naar de weersvoorspellingen gekeken… Gelukkig duurde het maar een dag. En het werd de volgende middag goed gemaakt toen we het hoogtepunt van de trekking bereikten. 4750 meter hoog en toch nog sneeuwpret deze winter!
Nu zijn we terug in Lima waar we op een nieuwe reisgenoot wachten: onze (schoon)moeder Constance. In ons volgende verhaal dus geen ´bicycle, bicycle´ maar backpackers adventures.
Aantal km: 5980
-
18 September 2009 - 07:44
Jochem:
Briljant! -
18 September 2009 - 08:14
Jerina:
hallo lieverds wat geweldig allemaal!liefs -
18 September 2009 - 09:22
Teuntje:
Dit keer zat ik in de ub toen ik jullie mail kreeg,
dat was wel vrij jaloers makend... maar altijd wordt ik zo vrolijk van jullie mooie verhalen.
Liefs -
19 September 2009 - 01:11
Ome Ho:
Weer herkenning. Huascaran was zeker een hoogtepunt. Eten voor 10 dagen in je rugzak, overdag warm en stapvoets vanwege de hoogte. Water uit een stromende beek. Kampvuur om eten te bereiden, volgende ochtend nog gloeiende as om water te koken. Koeien die in de nacht over je scheerlijnen van je tent struikelen. Dazen die je prikken of die kleine zwarte klote vliegjes. Was het gisteren of 30 jaar geleden. Mijn hoofd is een ladenkast met eeuwige herinneringen. Liefs,
Peter -
21 September 2009 - 13:57
Melissa.:
Ik ben blij dat alles weer goed met jullie gaat. En ik ben jaloers ;-) Doe de groetjes aan Constance.xxx -
04 Oktober 2009 - 14:50
Ellen De Geus:
Hoi N e R
Goed om weer iets van jullie te lezen. Leuke gebeurtenissen weer. Fijn ook dat het goed gaat met de knie van Niki. Ik ben net terug uit Frankrijk waar ik de Alp d'huez 2x heb beklommen en nog wat omliggende colletjes. Was erg leuk, maar ook wel afzien. De klimspieren waren al weer wat lui geworden na zoveel maanden.
Genieten jullie er nog lekker van en tot de volgende mail.
Groet, Ellen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
