Peru wat ben je mooi, Peru wat flik je me nou!

Allereerst willen wij Constance bedanken voor alle gezelligheid en gemiste moederliefde! Wij hebben erg genoten van de afgelopen 3 ½ week. Het leek ons daarbij leuk, voor ons en voor u om van de gelegenheid gebruik te maken om ons reilen en zeilen eens vanuit een ander paar ogen te belichten. Hierbij schuiven wij dus het toetsenbord door naar Constance die verslag zal doen van al wat geschiedde. In ons volgende stukje zullen wij dan wellicht nog verslag doen van de Inca-trail. Het woord is aan Constance...

Na meer dan 8 maanden ben ik Constance, moeder van Niki, naar Peru gegaan om Niki en Robin eindelijk weer eens te zien. Het was heerlijk ze weer in mijn armen te voelen. Ze zagen er gezond en blij uit.

Lima is heel druk, veel verkeer, geschreeuw vanuit collectivo´s, dat zijn mini busjes voor openbaar vervoer, iedereen is gehaast onderweg, veel gaten en kuilen in de weg, op het trottoir en een dikke mistwolk boven de stad. Niet een stad waar je meteen weg van bent.
De volgende dag naar het Plaza de Armas. Meteen vroeg iemand me een tekst in het Engels voor te lezen, want hij wilde Engels leren, maar wist de uitspraak niet zo goed. Tot mijn grote schrik nam hij alles op video op. Zo kon hij beter zijn huiswerk leren , zei hij. Ik hoop niet dat ik op de Peruaanse Banana Split terecht ben gekomen.

Al snel gingen we naar Arequipa, een mooie witte stad met prachtige gebouwen, indrukwekkende architectuur en een schitterend klooster, waar je uren kunt doorbrengen en je camera niet kunt missen.

Van Arequipa naar Chivay, van waaruit we een trekking wilden doen, waar we toch maar vanaf gezien hebben om Niki´s knie niet teveel te belasten voor de Inca trail. We overnachtten een stukje uit het centrum en hadden kamers die op een erf uitkeken met manshoge cactussen en een lama. De lama besnuffelde ons steeds van heel dichtbij en vooral Niki vond hij om niet vanaf te blijven. De keuken was meer type Tokkie, maar Robin heeft er heerlijk gekookt voor ons.

De volgende dag naar Cabanaconde om vandaar in alle vroegte de Condors te bekijken. We waren vroeg op om de bus te halen, maar de bus was zomaar een half uur eerder vertrokken. Grote teleurstelling. Robin verzet zijn plannen en gaat voor de volgende bus terug naar Arequipa nog even een afdaling maken van 1000 meter op zijn teenslippers. Tevreden en op tijd is hij terug.

Van Arequipa naar Cuzco. Prachtige stad, alleen ergens rustig zitten of staan is niet te doen. Meerdere malen per minuut wordt je lastiggevallen om iets te kopen. Heel irritant. Er is gelukkig ook heel veel moois te zien in de musea en de kerken. Niki en Robin zal ik 3 dagen niet zien, want ze gaan de Inca-trail lopen. In Machu Picchu zullen we elkaar weer ontmoeten en samen een rondleiding krijgen. Ik vind een restaurant in Cusco waar ik de lekkerste forel van mijn leven gegeten heb. Als ik de volgende dag in Aguas Calientes ben om me later bij Niki en Robin te voegen, besluit ik weer een forel te gaan eten ´s avonds. Ik heb de smaak te pakken. Helaas ´s nachts blijkt het helemaal mis te gaan met de spijsvertering. Ik vraag me af of ik nog wel naar MP kan, toch maar proberen. In MP ontmoet ik Robin en Niki en samen beginnen we aan de rondleiding. En dan protesteert opeens Niki´s knie. Ze heeft het er heel moeilijk mee, maar het is beter als ze niet verder gaat. Robin blijft bij haar. Ik ga mee met de rondleiding en zal hen later informeren. MP is heel indrukwekkend, overal om je heen is het uitzicht geweldig mooi. Na mij gaat Robin nog even op verkenning uit. En komt maar niet terug... En Niki en ik kijken naar een grote berg, waar iedere dag een beperkt aantal mensen opmag na inschrijving en ...Niki, hij zal toch niet? ... Ja, ik denk het wel, zegt Niki. En ja hoor, echt weer Robin. Op zijn teenslippers is hij een enorme berg op en afgegaan in een 3x zo snel tempo als gemiddeld. En dat na 3 dagen Inca trail lopen.

Weer terug naar Cusco en vandaar naar Puno. We vinden de bus wel erg traag. En dan staat hij stil. Even later springt de chauffeur eruit met een kabeltje in zijn hand, houdt een auto aan en weg is ie. Mensen gaan de bus uit, lopen wat rond in de middle of nowhere. Niemand zegt wat, niemand vraagt wat, niemand moppert. Gewoon afwachten. Een enkeling gaat in het gras liggen slapen. En dan na 1 uur, rijden we weer op weg naar Puno. Puno ligt aan het Titicaca-meer, het hoogste meer ter wereld. Puno zelf is niet zo interessant.

Van Puno naar La Paz. Dat is nog eens een stad, een fascinerende stad, de drukste stad die ik ken, het verkeer is een heksenketel, de auto´s komen met 5 a 6 stromen van de ene kant en daarna nog eens van de andere kant en wat was ik blij als ik heelhuids aan de overkant was. De man van het hostal zag me een keer midden op de weg staan en ging spontaan het verkeer staan regelen om mij veilig te laten oversteken. Dat was heel charmant van hem. La Paz ligt hoog en is tegen een berg gebouwd dus de route naar de markt en andere plaatsen is behoorlijk adembenemend.

Wat een verschil dan om vandaar in Nasca aan te komen. Weer lucht, weer zuurstof. En niet meer buiten adem. Vanuit een vliegtuigje hebben we de Nasca lines bewonderd. Niki en ik waren blij dat we weer uit mochten stappen.

En dan terug naar Lima. Ik verheugde me er niet echt op, maar gelukkig scheen er toch wat zon langs de mist boven de stad. Zondagmiddag nog even de stad in. Nog even wat kopen. En dan op weg naar het hostal, wordt me opeens de adem benomen, door iemand achter mij die heel hard aan mijn gouden halsketting trekt. Het volgende moment zie ik Robin heel hard achter een Peruaan aanrennen en de halsketting voor me liggen plus de plastic zak met soja die Robin bij zich had. Niki en ik gaan Robin achterna, die is alweer een hoek om. Allemaal mensen erbij, niemand durft wat te doen, ze zoeken wel politie. Even zien we Robin weer terug de hoek om komen. Hij is hem uit het oog verloren. Hij blijkt een huis ingevlucht. Maar dan gaat Robin weer terug. Een man wijst in welk huis hij gevlucht is. Heel veel omstanders, politie. En dan haalt de politie hem uit het huis. Ik kijk naar de dief en hij smeekt met zijn handen tegen elkaar om genade. Ik voel medelijden met hem, maar mijn kwaadheid wint het. Hij had nog wel de ketting naar mij teruggegooid toen Robin hem achterna zat.

Het politiebureau, het hoofdbureau is van buiten een schitterend gebouw. We komen in een zaal met een mooie oude houten tafel uit betere tijden. Voor de rest ouwe troep uit het jaar 0. Maar wel een mooie televisie, keihard staat hij aan. Je kunt er nauwelijks bovenuit komen. De crimineel wordt verhoord en als hij even niet verhoord wordt, moet ie in de hoek staan en mag hij niet opzij of achterom kijken. Soms doet hij dat toch. Na enkele uren moet ik een verklaring afleggen hoe hij eruit ziet en wat hij aan had. Wel vreemd nadat ik uren met hem in dezelfde ruimte was. Niki wordt mijn officiele tolk. Zij moet alles in het Spaans vertalen. Dat gaat er heel goed af. Al met al heeft het 5 uur geduurd om aangifte te doen. De doorslagen werden nog met carbonpapier gemaakt, die bestaan dus nog. Al was de doorslag nauwelijks te lezen. Daarna moesten Niki en ik nog op een stuk of 10 documenten een vingerafdruk zetten. Gewoon vinger op het stempelkussen en daarna op het document. Nog een stuk of 10 handtekeningen en toen mochten we gaan. Ik zou de afloop wel willen weten.

Straks ga ik naar het vliegveld. Het was heel bijzonder deze reis met jullie mee te maken. Jullie zullen het wel heerlijk vinden binnenkort weer gewoon per fiets te reizen ipv bussen, taxi´s, fietstaxi´s, motortaxi´s en treinen. Niki en Robin, heel veel plezier nog en heel erg bedankt.

Hier nemen Niki en Robin het weer even over... slechts om een kleine anekdote toe te voegen waar Constance de kans niet meer voor kreeg. In de bus naar het vliegveld worden we vergezeld door een goedlachs meisje, die de hele rit in dienst stelt om andere mensen van een zitplaats te bedienen. Nadat Niki en ik al zijn uitgestapt volgt Constance die terloops nog een prachtig armbandje van ons engelenkind krijgt toegestopt! Om goed te maken wat vierentwintig uur ervoor geschiedde en zo de eventuele bittere nasmaak van Peru met zoet te overstemmen.

Aantal km: 5980