Laat de zon maar schijnen!

Hoe Niki en Robin in de tropen terecht komen.

Nog niet zo lang geleden hebben we Constance uitgezwaaid en nu kunnen we alweer een nieuw land noteren: Ecuador! Het is lang geleden dat we in één maand meer dan 1000 km konden bijschrijven. Onnodig te zeggen dat we weer aardig hebben gefiets. Het noorden van Peru was een weinig spectaculair: onze route bracht ons langs de kust met een vrij droog landschap, hier en daar wat oliepompen en weinig heuvels. Wat goed is voor de knie is goed voor ons en dus is het toch genieten. Daarbij hebben we weer de tent tevoorschijn gehaald en heerlijk gekampeerd. Verhaalde Niki de laatste keer over ons voortdurende menselijke gezeldschap, nu, op het strand, worden we ´s avonds omringd door honderden krabbetjes en de volgende ochtend zien we dolfijnen in de baai. Zo af en toe worden we al fietsende opgejaagd door honden. Zo worden we ook een keer opgeschrikt door een hond op een heuvel, die blijft blaffen en we zien ´m niet. Tot op het laatst toch: er blijkt een papagaai zich het blaffen te hebben meester gemaakt.

Zo loopt alles op rolletjes en rollen wij al snel Ecuador binnen. Met Ecuador heeft Niki een nieuw kwaaltje: haar kiest breekt af. Met Ecuador is ook het bladgroen weer terug, in de vorm van bananenplantages. Met Ecuador komt de evenaar in zicht en dus terwijl de verkoude kindertjes in Nederland voor suikergoed langs de deuren gaan vallen hier de mango´s en kokosnoten flauw van de boom. Het is hier warm, heerlijk tropisch warm! Met de warmte komt het buitenleven weer op gang: meer terrasjes, meer balkonnetjes en meer hangmatten. Terwijl we rollen bruinen we nog wat bij, maar na een paar dagen is de kies niet meer te houden, Niki kan niet meer kauwen en zonder eten is het lastig fietsen. We nemen een bus naar Quito, de hoofdstad. Zo fietsen we dus alsnog weinig in Ecuador, maar na 200 km weet je ook wel waar de bananen vandaan komen.

In Quito gaan we meteen aan de slag. Bij de tandarts kan Niki binnen een half uur plaatsnemen. De tandarts is een zij die bij afwezigheid van haar man wordt geassisteerd door mij, Robin. De afgebroken kies is Niki´s verstandskies en helaas al overgroeit met tandvlees wat eerst moet worden weggesneden. Wie niet tegen bloed kan kan beter wegzappen, het ziet er ellendig uit. Terwijl ik bloed wegzuig bekijkt de tandarts het gat en gaan we over tot trekken. Nu komt het grof geschut en als snel zit Niki in de tang. Mevrouw gaat staan en gaat met haar hele gewicht aan de tang hangen, terwijl ik Niki´s kaak omklem en tegendruk geef. Toegegeven, een weinig subtiel, maar wel effectief, het duurde niet lang, de verdoving was goed, Niki hield zich kranig en achteraf was haar enige klacht dat ik haar kaak zo ongeveer ontwricht heb. Nu blijkt ook pas hoe nodig het was. De halve kies was afgebroken en het zenuwkanaal stond in openverbinding! We zijn opgelucht en Niki kan voorzichtig weer gaan eten en dat is mooi. De avond ervoor hebben we een kamer gevonden, wat heet, 50 m² met eetkamer en eigen keuken voor 9 eu per nacht! Dus we stoven en bakken en hebben appeltaart toe! Zo chilled we nu een week in Quito, 22 km van de evenaar. Gekomen van Fin del Mundo nu bijna bij Mitad del Mundo. Zo dichtbij, maar toch voordat we de oversteek maken naar het noordelijk halfrond, maken we eerst een klein ommetje. Morgen dalen we af naar de oostkant van de Andes, alwaar we een reeks van vele bootjes pakken die ons 5000+ km verder aan de andere kant van dit eiland moet afzetten en waar wij dan voor het eerst de evenaar aantikken. Wij wensen onszelf een vaar-wel en schrijven u vanaf de andere kant!

Aantal km: 7010

P.S. Deze komische anekdote mogen wij u niet onthouden. Zojuist in een overvolle bus is Niki haar tasjes zonder resultaat opgesneden. In een poging ons te beroven stuitte de boef op niets en niemand minder dan… de verhalen van Sherlock Holmes!