Bosi en Brasa
Door: Niki en Robin
Blijf op de hoogte en volg Niki
02 Januari 2010 | Suriname, Paramaribo
De eerste dag in het Amazonegebied is het gelijk feest. Niet alleen omdat we nu echt zijn waar je altijd zoveel over hoort, nu de vreemdgevormde bomen en het affakkelen bij de boortorens zien, midden in een tropische regenbui staan, maar ook omdat we nu alweer acht jaar samen zijn! Twee dagen later niet alleen omdat we de eerste boot van onze riviertrip nemen maar ook omdat Robin jarig is.
Het bootleven bevalt ons wel. We wisselen telkens een paar dagen op de boot af met een paar dagen aan wal. Terwijl we op de boot wat luieren, lezen, kaarten, de mensen op de boot observeren en over de rivier met buitengewoon mooie zonsondergangen kijken, grijpen we de gelegenheid aan wal aan om eens niet rijst met banaan gekookt in rivierwater te eten, maar gaat Robin kokkerellen en probeert Niki allerlei onbekende tropische vruchten. We hebben de rivier zien verkleuren van blauw, naar roodbruin, naar zwart en uiteindelijk naar zeeblauw. Hoe dichter we bij de kust komen, hoe breeder en drukker bevaren de rivier word, totdat er op de laatste tocht zoveel wind staat en golven zijn dat we zitten in de hangmat meer als een misselijkmakende kermisatractie ervaren. Op de boot bestaan de fauna, naast de dolfijnen, vooral uit de insekten die de boot komen bezoeken. Daar zitten hele domme torren tussen, irritante sprinkhanen en kakkerlakken, maar ook ontzettend mooie vlinders die zomaar het zweet van Niki’s hand komen zuigen.
Pakken we een boot in Ecuador of Peru dan kan werkelijk alles mee. Onze eerste boot is een lange schuit vol met mensen en baggage die daardoor ook niet ver boven het water uitkomt. Na een half uurtje varen met water dat voortdurend de boot binnenstroomt en waar niet tegenop te hozen is, wordt toch maar besloten dat een extra boot moet worden ingeschakeld. Veel vertraging daardoor, maar het zou me niks verbazen als dit elke week zo gaat. In Peru reizen we vijf dagen met de Cabo Pantoja. Een vrachtschip dat binnen een paar dagen is omgetoverd tot een bananenparadijs met dierentuin. Ruim 3000 trossen bananen, veel kippen, hanen (die gerust de hele nacht door kraaien, ook op vijf meter van je hangmat vandaan), stieren, zwijnen en een alligator. Op deze rivier ontmoeten we ook een andere fietser, Hervé uit Zwitserland, die reist met een bicibote. Jawel, zijn fiets is op een boot gemonteerd en zo trapt hij, met de baggage nog op de fiets, de Amazone over (www.hervepuravida.com). Zo kan het dus ook.
In Brazilië kan niet meer alles zomaar mee de boot op. Sterker nog, de Federale Politie legt onze boot midden op het water stil om een grote controle te doen. Alle hangmatten moeten ophoog, de baggage gaat open, mannen aan stuurboord, vrouwen en kinderen aan bakboord en iedereen paspoort in de hand. We zien een agent met de looks van Arnold Schwarzenegger die een stuk hout uit Robins hangmat trekt en vervolgens in een luik naar de onderruimte van het schip verdwijnt, een speurhond die alle tassen afsnuffelt en twee oude mannen die lijken te genieten van de volledige fouillering.
Twee boten verder meren we aan in Santana en fietsen we zelf de resterende 25 km tot de evenaar. Daar waar we om 12 uur geen schaduw hebben, verruilen we de zomer voor de winter, het zuiderkruis voor de poolster en gaat de zon weer van links naar rechts in plaats van andersom. Jawel, we zijn niet meer op het zuidelijk halfrond, maar terug op het noordelijke. En nu gaat het snel. Binnen 24 uur zijn we niet alleen terug op de voor ons vertrouwde hemisfeer, maar ook in de EU! Geen stempel dus bij binnenkomst wel een Boulangerie en ‘Bonjour Madame, un baquette et deux croissants, s’il vous plaît’. Het is Frankrijk dus eindelijk weer Europeese spullen, maar daarmee wel duur dus we kamperen weer. En met plezier! Wat we eerst vanaf de boot zagen fietsen we nu doorheen: de jungle. Dit keer worden we ook echt nat tijdens een vier uur durende stortbui, zien we mieren ter grootte van een duim, kikkers groter dan een vuist, slangen in alle kleuren van de regenboog, apen en mooie grote vlinders en worden de nachten met spannende geluiden gevuld. En dat aangevuld met de Europeese kwaliteit van de wegen maakt het echt heerlijk om hier te fietsen. Het enige moeilijk is nog de taal, maar dat komt helemaal goed in het volgende land. Waar de weg slechter is, maar waar ze onze favoriete taal spreken. Als wij vragen of we in de tuin kunnen kamperen zeggen ze ‘Ja hoor, doe maar, geeft niet, is niet erg’. En als vervolgens de familie met stoeltjes om ons heen zit is het ‘Wij zijn klaar, praat maar een beetje’.
Verder in de categorie opmerkelijke opmerkingen. Tijdens een lunchpauze in een dorpje horen we twee jongen tegen elkaar zeggen: ‘Hij is niet goed voor zijn vrouw. Als ie van sport houdt moet ie dat lekker alleen gaan doen, want die vrouw gaat moehhh worden!’. Een vrouw uit het niets: ‘Mijn vader is dood, jammer hè’. Het bier wordt hier aangeprezen, en door Robin onderstreept, met ‘Parbo Biri, dat n’a Biri’. En tot slot als antwoord op de vraag of oud en nieuw gevierd wordt in Paramaribo: ‘Blijf rustig. Het is een groot feest en je gaat elk jaar naar Suriname komen voor oud op nieuw, want het is verschikkelijk!!!’
Dus dat beloofd wat en hoewel we nog niet weten in welk jaar we na oud op nieuw terecht gaan komen hebben wij er ontzettend veel zin in! Rest ons nog u een heel erg gelukkig nieuwjaar te wensen of beter gezegd:
WAN BUN NYUN YARI!!!
Aantal km: 7625
Door een moeilijke verbinding is het ons niet gelukt het bericht voor het einde van het jaar te plaatsen. Oudejaarsdag was inderdaad een groot feest en we zijn toch gewoon in 2010 terecht gekomen. Toen we gisteren door de verlaten straten liepen begrepen we dat we het verkeerd geschreven hadden het is hier: out op nieuw.
Aantal km: 7680
Het bootleven bevalt ons wel. We wisselen telkens een paar dagen op de boot af met een paar dagen aan wal. Terwijl we op de boot wat luieren, lezen, kaarten, de mensen op de boot observeren en over de rivier met buitengewoon mooie zonsondergangen kijken, grijpen we de gelegenheid aan wal aan om eens niet rijst met banaan gekookt in rivierwater te eten, maar gaat Robin kokkerellen en probeert Niki allerlei onbekende tropische vruchten. We hebben de rivier zien verkleuren van blauw, naar roodbruin, naar zwart en uiteindelijk naar zeeblauw. Hoe dichter we bij de kust komen, hoe breeder en drukker bevaren de rivier word, totdat er op de laatste tocht zoveel wind staat en golven zijn dat we zitten in de hangmat meer als een misselijkmakende kermisatractie ervaren. Op de boot bestaan de fauna, naast de dolfijnen, vooral uit de insekten die de boot komen bezoeken. Daar zitten hele domme torren tussen, irritante sprinkhanen en kakkerlakken, maar ook ontzettend mooie vlinders die zomaar het zweet van Niki’s hand komen zuigen.
Pakken we een boot in Ecuador of Peru dan kan werkelijk alles mee. Onze eerste boot is een lange schuit vol met mensen en baggage die daardoor ook niet ver boven het water uitkomt. Na een half uurtje varen met water dat voortdurend de boot binnenstroomt en waar niet tegenop te hozen is, wordt toch maar besloten dat een extra boot moet worden ingeschakeld. Veel vertraging daardoor, maar het zou me niks verbazen als dit elke week zo gaat. In Peru reizen we vijf dagen met de Cabo Pantoja. Een vrachtschip dat binnen een paar dagen is omgetoverd tot een bananenparadijs met dierentuin. Ruim 3000 trossen bananen, veel kippen, hanen (die gerust de hele nacht door kraaien, ook op vijf meter van je hangmat vandaan), stieren, zwijnen en een alligator. Op deze rivier ontmoeten we ook een andere fietser, Hervé uit Zwitserland, die reist met een bicibote. Jawel, zijn fiets is op een boot gemonteerd en zo trapt hij, met de baggage nog op de fiets, de Amazone over (www.hervepuravida.com). Zo kan het dus ook.
In Brazilië kan niet meer alles zomaar mee de boot op. Sterker nog, de Federale Politie legt onze boot midden op het water stil om een grote controle te doen. Alle hangmatten moeten ophoog, de baggage gaat open, mannen aan stuurboord, vrouwen en kinderen aan bakboord en iedereen paspoort in de hand. We zien een agent met de looks van Arnold Schwarzenegger die een stuk hout uit Robins hangmat trekt en vervolgens in een luik naar de onderruimte van het schip verdwijnt, een speurhond die alle tassen afsnuffelt en twee oude mannen die lijken te genieten van de volledige fouillering.
Twee boten verder meren we aan in Santana en fietsen we zelf de resterende 25 km tot de evenaar. Daar waar we om 12 uur geen schaduw hebben, verruilen we de zomer voor de winter, het zuiderkruis voor de poolster en gaat de zon weer van links naar rechts in plaats van andersom. Jawel, we zijn niet meer op het zuidelijk halfrond, maar terug op het noordelijke. En nu gaat het snel. Binnen 24 uur zijn we niet alleen terug op de voor ons vertrouwde hemisfeer, maar ook in de EU! Geen stempel dus bij binnenkomst wel een Boulangerie en ‘Bonjour Madame, un baquette et deux croissants, s’il vous plaît’. Het is Frankrijk dus eindelijk weer Europeese spullen, maar daarmee wel duur dus we kamperen weer. En met plezier! Wat we eerst vanaf de boot zagen fietsen we nu doorheen: de jungle. Dit keer worden we ook echt nat tijdens een vier uur durende stortbui, zien we mieren ter grootte van een duim, kikkers groter dan een vuist, slangen in alle kleuren van de regenboog, apen en mooie grote vlinders en worden de nachten met spannende geluiden gevuld. En dat aangevuld met de Europeese kwaliteit van de wegen maakt het echt heerlijk om hier te fietsen. Het enige moeilijk is nog de taal, maar dat komt helemaal goed in het volgende land. Waar de weg slechter is, maar waar ze onze favoriete taal spreken. Als wij vragen of we in de tuin kunnen kamperen zeggen ze ‘Ja hoor, doe maar, geeft niet, is niet erg’. En als vervolgens de familie met stoeltjes om ons heen zit is het ‘Wij zijn klaar, praat maar een beetje’.
Verder in de categorie opmerkelijke opmerkingen. Tijdens een lunchpauze in een dorpje horen we twee jongen tegen elkaar zeggen: ‘Hij is niet goed voor zijn vrouw. Als ie van sport houdt moet ie dat lekker alleen gaan doen, want die vrouw gaat moehhh worden!’. Een vrouw uit het niets: ‘Mijn vader is dood, jammer hè’. Het bier wordt hier aangeprezen, en door Robin onderstreept, met ‘Parbo Biri, dat n’a Biri’. En tot slot als antwoord op de vraag of oud en nieuw gevierd wordt in Paramaribo: ‘Blijf rustig. Het is een groot feest en je gaat elk jaar naar Suriname komen voor oud op nieuw, want het is verschikkelijk!!!’
Dus dat beloofd wat en hoewel we nog niet weten in welk jaar we na oud op nieuw terecht gaan komen hebben wij er ontzettend veel zin in! Rest ons nog u een heel erg gelukkig nieuwjaar te wensen of beter gezegd:
WAN BUN NYUN YARI!!!
Aantal km: 7625
Door een moeilijke verbinding is het ons niet gelukt het bericht voor het einde van het jaar te plaatsen. Oudejaarsdag was inderdaad een groot feest en we zijn toch gewoon in 2010 terecht gekomen. Toen we gisteren door de verlaten straten liepen begrepen we dat we het verkeerd geschreven hadden het is hier: out op nieuw.
Aantal km: 7680
-
02 Januari 2010 - 19:42
Niki :
Foto's komen morgen! -
02 Januari 2010 - 20:25
Ellen De Geus:
Hoi N en R
Natuurlijk ook voor jullie een prachtig reisjaar toegewenst en dat jullie nog maar veel mooie dingen mogen meemaken daar. Ik ben vandaag net terug uit Thailand, waar ik 2 weken lekker heb geluierd in Bangkok en Phuket. Ook bijzonder om de Kerstdagen en jaarwisseling in de warmte te vieren. Met een verschil van ruim 35 gr gaan we weer aan het werk in Nederland.
Veel plezier nog en tot horens maar weer.
Ellen -
03 Januari 2010 - 08:26
Nel Bakker:
He Robin en Nikki,
Kreeg via je Mamamama dit verslagje weer door....In Paramaribo wonen ook de schoonouders van Errol (jullie buurman) Max en Detta Karg..die zouden het geweldig vinden als jullie een boodschapje uit Nederland willen door geven, een dikke zoen van Nel en Jim.
Ze wonen op Verlengde Mahonylaan 23a, Paramaribo-Noord.....Je gaat ze leuk vinden echt waar xxxxx geniet nog even van de warmte he zoenen Nel en Jim -
03 Januari 2010 - 09:32
Veerle:
Ooooooh, wat een briljante dingen doen jullie! Ik wil ook! Geniet ervan en een heel leuk 2010 gewenst!
X Veerle -
03 Januari 2010 - 14:44
Mirjam (Kring):
Een fantastisch 2010 gewenst! Ik geniet nog steeds van jullie belevenissen. Ennuh, ik hoorde via-via dat je interesse had in onze e-mailadressen. Dat stemt hoopvol...
Nico: nicenlau@zonnet.nl
Mir: studiobosenco@yahoo.com -
03 Januari 2010 - 17:40
Melissa.:
Als eerst een heel goed nieuw jaar! Met heel veel fiets en reis plezier. Dit verhaal was ook weer heerlijk om te lezen. Kus melis. -
03 Januari 2010 - 20:30
Peter Ho:
Het blijft genieten, die leuke verslagen te lezen. 2009 was een prachtjaar voor mij maar wordt overtroffen door jullie belevenissen. Vanuit een wit, door sneeuw bedekt, Nederland wens ik jullie een mooie voortzetting van jullie reis in 2010!!!!! -
08 Januari 2010 - 10:27
Jochem:
Happy New Year! -
15 Januari 2010 - 23:22
Vincent En Simone:
Dag dag,
Namens ons allen een heel goed 2010.... We hebben erg genoten out op nieuw.
Groet en fietse!!!
Vincent, Simone, Steijn en Merel -
20 Januari 2010 - 17:22
Niki :
Het duurt een beetje lang met de trage computers, maar ik doe mijn best met de foto's
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
