70 broodjes, 6 pakken pasta & 4 bollen knoflook

… wij trokken voor 7 dagen de Atacama woestijn in!

Al fietsend zien we vaak bordjes langs de weg staan die aangeven wat het dichtsbijzijnde huis verkoopt. Bijvoorbeeld brood, honing, bonen of lammetjes. Nu in de woestijn komen we dat eigenlijk niet meer tegen, omdat er nauwelijks mensen wonen en er hier bovendien niets lijkt te kunnen leven. Toch zag ik een inventieve verkoper die wel een product had gevonden. Langs de weg stond een bord met ‘Wij verkopen zand’.

Waarom hier niet veel meer dan zand is hebben we zelf aan den lijve kunnen ondervinden. ´s Nachts (dat wil zeggen vanaf half zeven als de zon onder is) zoeken wij een evenwicht tussen ademnood en een bevroren neus, overdag (vanaf 9 uur) gaan alle kleren weer uit en is de waterfles onze beste vriend. De dag is hierdoor erg kort, want in de tijd dat het warm is moeten we fietsen, wassen en koken. Omdat om zes uur de tent in niet echt een pretje is, proberen we de dag te eindigen bij een posada (wegrestaurant). Dara kunnen we dan ´s avonds binnen chillen met een drankje, een tv en een kaarttafel.

Zo moesten we 90 km fietsen om die dag bij posada Los Vientos aan te komen. Robin heeft vrijwel alle bagage op zijn fiets geladen om La Rodilla te ontzien en we zijn er voor gegaan. Terwijl de zon al flink aan het zakken was en wij 90 km erop hadden zitten, was er nog geen posada te bekennen en liet Los Vientos zich vooral in de vorm van een tegenwind zien…
Een passerende vrachtwagenchauffeur wist ons te vertellen dat de volgende posada nog 50 km verder was (onze geplande bestemming voor de volgende dag). Gelukkig wilde hij ons er wel even heen brengen. Met 27.000 kilo staaldraad en twee fietsen achterin vervolgde Dionisos de weg slingerend. Niet omdat hij te veel wijn had gedronken, maar omdat onze chauffeur de vreemde ingevind had gekregen dat het handig was om alles wat hij wilde zeggen op een papiertje te schrijven.

Net voor zonsondergang kwamen we aan bij de posada. Daar troffen wij twee kerels met rotte tanden en een gesloten restaurant. Gelukkig hadden ze wel een bed voor ons. De posada kon niet draaien omdat het aggregaat leeg was en de arme man zat al dagen te wachten op een wagen met brandstof.
Toch gek! Wij kunnen moeilijk een mooie foto van de woestijn maken, omdat er altijd een electriciteitskabel door het beeld loopt, ondertussen lijken de pasadas daar geen profijt van te hebben, want die moeten het allemaal met aggregaten doen.

De volgende dag werden we getracteerd. Zonder het echt door te hebben hadden we de voorgaande dagen zo´n 1200 meter omhoog gefietst en rolden we nu naar beneden. Daardoor deden we nog eens twee dagen in één en chillen we nu weer even in een stad, Antofagasta. We zijn aan het opladen voor de volgende uitdaging: 4000 m omhoog!


aantal km: 4665