Midden-Amerika, we komen er aan!

De allerlaatste verhalen uit Zuid-Amerika.

Op de laatste fietsdag van dit continent stuitte we op een stuk onverhard. Omdat we de zegereeks van La Rodilla niet willen doorbreken besluiten we te liften. Al vrij snel stopt er een pick-up met drie militairen en een drugshond. Nou zijn wij van drugshonden gewend dat ze groot en gemeen zijn, maar deze niet. Het is een kleine poedelachtig beestje wat op de schoot van Paris Hilton thuis hoort. En ook de militairen zijn erg schattig. Als ze ons in Turbo afzetten bij een hotel blijkt dat een van onze fietsen een flinke buts en een kale plek van vijf centimeter doorsnee in de lak heeft gekrast. We hebben gedaan of we het niet zagen en ook zij hebben het niet gezien of wilde het niet zien. Sorry jongens!

Het hotel waar ze ons hebben afgezet is te duur en dus gaan we opzoek naar iets wat beter binnen ons budget past. Dat vinden we en meteen krijgen we de rekening: de tv doet het niet, de wc trekt niet door en het douchewater is bruin. We klagen en willen een andere kamer. Er wordt ons verteld dat alles vol zit, maar de baas zal het meteen oplossen. En oplosmiddel had hij kunnen gebruiken. Plus bleek, een paar rubber handschoenen en luchtverfrissers. Terwijl de man lekker bezig is en het bruine water nu in de gehele badkamer tot een onsmakelijke hoogte steigt, verkassen wij op eigen houtje naar een leegstaande kamer waar alles naar behoren is. Hoe het nu met kamer 12 is weten we niet, we hebben er niks meer over gehoord en heerlijk geslapen.

De volgende ochtend moeten we vroeg op voor de boot naar de grensplaats. Voor de fietsen was er een regeling, 500 peso per killo extra, dus voor de fietsen plus wat meer bagage 20.000 totaal. Aangekomen bij de haven blijkt deze regeling niet meer te gelden, want de fietsen zijn achtereenvolgens een vehicel, materiaal en oncomfortabel voor de reizigers. Hoe ironisch dit laatste is, zult u later begrijpen. 40.000 willen ze hebben, Niki zegt 20.000. Het is zo mooi om te zien hoe Niki dit varkentje telkens weer wast. Ze staat in d´r recht, wimpelt alle nonargumenten simpel weg en geeft de heren de tijd. Misschien omdat het ongewoon is om twee fietsen te vervoeren of geschokken door het stijve verzet, beginnen ze elkaar in een tijdrovend debat te overtuigen van hun gelijk. Om de druk wat te verhogen worden de trossen losgegooit, na een uur vertraging schijnen we ineens haast te hebben. Niki geeft geen krimp, dus wordt de boot maar weer vastgelegd. De hele situatie duurt best lang en net als Robin toegeeft en naar 25.000 wil, is de zaak plots rond voor 20.000 en meren we direct af.

De boot is een soort kunststof sloep met bankjes voor 36 man. Door de fietsen zijn wij uiteraard de laatste die aan boord gaan en dus zitten we op het voorste bankje. Achter de sloep hangen twee buitenboordmotoren, die voor een dergelijk bootje eigenlijk buiten porportioneel zijn. We schieten over het water en, als we op zee zijn, helaas niet alleen in de horizontale richting. Als we over de top van een golf, zowaar een paar meter hoger, schieten, komen we werkelijk los van het water en terwijl we ons best doen de klap op te vangen is een boot die herhaaldelijk op je rug hamert niet erg comfortabel. Zie de ironie. De boottocht wordt uiteindelijk een ware hel: zwaar, zwaar afzien. Tien minuten voor onze halte komen er achterin twee plaatsjes vrij die wij, zonder overleg, inpikken. Achterin is het nog steeds niet comfortabel, maar een definitieve hernia blijft ons gelukkig bespaart. 90 kilometer in 2,5 uur, wij zijn blij dat er in Nederland gezondheidsdiensten zijn die dit verbieden. Aangekomen kreeg Robin niet meer zonder hulp de fietsen uit de boot. En nu moeten we nog drie kwartier verder. Een kleinere boot, een kleinere motor en een mindere hel, maar gebroken komen we aan in Puerto Obaldía, Panamá.

Hier vandaan gaan er kleine vliegtuigjes naar Panamá stad, maar pas op zondag, drie dagen later, en de fietsen kunnen niet mee! Een dag later kan het héél misschien, maar niets met zekerheid. Op zaterdag zijn we nog steeds in afwachting van bevestiging, als er opeens een vliegtuigje uit de lucht komt vallen. Nieuwsgierig gaan we kijken: een leeg vrachttoestelletje. De vrouw die ons al die tijd ´on hold´ heeft staan zegt dat het niet kan, maar de piloot doet daarentegen niet moeilijk. Op goed vertrouwen geven we onze fietsen mee en krijgen bevestiging voor onze vlucht een dag later.

Op zondag worden we niet alleen opgewacht door onze fietsen, maar ook door onze grote vriend Dieter, woonachtig hier in Panamá. Het is leuk om zelf eens een soort van familie op te zoeken, in plaats van andersom. We kunnen daar slapen, Niki kan gebruik maken van de oven en Dieter neemt ons in zijn werkweek op toer door de stad. Een verjaardag in een zwembad op een dakterras, een schaaktoernooi, uit eten met zijn vriendin en een heleboel drankjes. Panamá is zo´n beetje de modernste stad sinds Buenos Aires, met in elk geval de hoogste gebouwen.

Op een dag verkennen we het befaamde kanaal en tovert Niki haar olijvenbroodje te voorschijn. Kort nadat we dit kleine geluk delen met een toerist naast ons, komt deze terug met twee boekjes. Een kleine verhandeling: ´Why is there Death and Suffering´ met de schedel van een koe eronder. We staan perplex en gelukkig ging de jongen er verder niet op in. Typisch geval stank voor dank. Voor de geïnteresseerden onder de lezers in dezelfde reeks is ook verschenen: ´What really happened to the dinosaurs´. Ook dat laatste is helaas geen grap. Vijf dagen houden we rust in Panamá stad en laden we op voor Centraal- Amerika, nog een hoop te zien en steeds minder tijd...

Als we weer op de fiets zitten, krijgen we de rest van de bootrekening. Niki ´s fiets vertoont kuren, de achteras krast en kraakt. Het brengt Niki tot grote frustratie en een ongekend geduldig onderhoud (ruim vijf uur achtereen), waarbij niet dit nieuwe probleem wordt opgelost, maar wel één waar ze al vijf maanden mee fietst, schakellen met een wasknijper tussen de voorderailleur. En zo kunnen we weer door.

We overnachten weer eens bij een vrouw thuis, die ons aanvankelijk weigerde, maar daar dan toch spijt van krijgt en ons alsnog haar nieuwe, nog leegstaande, huis ter beschikking stelt. Na de lieve vrouw vanochtend uitgezwaaid te hebben, heeft Niki´s fiets al snel een nieuwe kuur. Eentje waar we niet mee door kunnen: een losse trapper. Met vertraging waarschijnlijk ook nog het resultaat van de klappen in de boot. Weer een lift, waarbij ook de auto nog uitviel, maar in David een vakbekwame fietsenmaker gevonden. De achteras kon hij niet vervangen, maar de trapper is wel opgelost. Het kraakt nog wel, maar als meneer gelijk heeft halen we het net...

Aantal km: 10.975