Pura Vida

We zijn nou al zolang ondeweg en hebben al zoveel gezien dat we een beetje verwend beginnen te raken en soms niet meer zo verrast zijn met wat we zien als in het begin. Soms, maar de afgelopen twee weken zeker niet! We hebben superveelmooie dingen gezien, leuke mensen ontmoet en andere dingen onverwacht op vooral Nki af zien komen.

Laten we daar maar gelijk mee beginnen. We schuwen er niet voor om te kamperen of in goedkope hostels te slapen. Over het algemeen is het goed vertoeven ook als wij niet de enige in de kamer zijn. Mieren kunnen irritant zijn, of muggen. Een kakkerlak of een muis kan even schikken zijn. Een 20 cm grote mot kan met zijn gefladder de tv overstemmen. Maar het zijn allemaal erg onschuldige dieren. Dit keer slapen wij in een duur hotel (twee keer onze normale uitgave) en terwijl wij denken één keer alleen te zijn voelt Niki iets minder onschuldigs over haar voet lopen: een schorpioen!

Slechte keuze die dure hotels, dus de volgende dag kamperen we weer. We stoppen bij een huis van een vriendelijk oud mannetje, waarbij we niet duidelijk kunnen krijgen wat we willen. Het blijkt dat hij en ook de buurman niet bekend zijn met het begrip ´kamperen´ noch met ´de tent´. Om duidelijk te maken wat het is zetten we onder nieuwsgierig toekijkende ogen de tent op. Ze hebben door dat het iets met slapen te maken heeft, maar hoe wij dat gaan doen met die koepelvorm is nog niet duidelijk. Totdat Robin de rits van de tent opendoet en er induikt. De mannen beginnen hartelijk te lachen. Wij willen in zo´n klein tentje slapen? Natuurlijk, ga je gang!

De volgende dag stoppen we in een dorp dat bestaat uit één grote familie van 200 man. Voor 5 US$ mogen we iemands kamer voor de nacht gebruiken. Opmerkelijk is hier het toilet. Het houte hutje met een bank met een gat erin, waarbij je de compost kan zien borrelen, hebben we al vaker gehad. Dat is een kwestie van zo snel mogelijk afhandelen. Dit is een geval apart. Het toilet bestaat uit twee compartimenten: het voorste deel is om te plassen, het achterste om in te poepen. Goed mikken dus en uitkijken dat je daarbij niet per ongeluk op ´de bril´gaat zitten. Als je voor compartiment II bent gegaan, staat er een grote zak hooi voor je klaar om in het tweede gat te gooien. Zoveel werk voor een primitief toilet heb ik nog nooit gedaan! De afwasbak is ook erg ingenieus: die is buiten het huisje geplaatst zodat jij droog binnen staat terwijl je de pannetjes in de regen kunt afwassen.

Terug naar de beesten, want die hebben we veel gezien. Voor we Panamá uitfietsen nemen we een bootje naar Bocas del Toro. Een groep tropische eilanden in de Caribische zee die ook wel als het paradijs op aarde beschreven wordt. Lopend over een eiland voelde ik hem nog niet zo. Het is de gewenning: leuk een beetje jungle, strakke zee, rust, een palmboompje, maar echt paradijs kan ik het niet noemen. Totdat we onze snorkel opzetten en onder water gaan... Su-per-mooi! We zien een rog, grote scholen kleine vissen, knalgele vissen, vissen van een meter lang, gestreepte vissen, donkerblauwe vissen met lichtblauwe glitters, vissen in alle kleuren van de regenboog en alle kleuren van de regenboog in één vis. En dat tussen koraal in alle, echt alle, kleuren en vormen. Als steeltjes, als pijpje, als grammofoonhoorn, als verfklodders, als graffiti. Door elkaar en over elkaar heen. Ik kon er geen genoeg van krijgen. We konden er natuurlijk geen foto´s van maken, maar stel je een stad van Gaudi onder water voor. Supermooi!

Costa Rica is welvarender, we hebben nog geen armoede gezien en heeft een beetje een Europees karakter. Niet alleen omdat de prijzen in de supermarkten hoog zijn, maar ook de plaatsjes waar we langs fietsen doen Europees aan: Westfalia, Liverpool, Venecia, Grecia. Ook leuk in Costa Rica is dat er allerhande toertjes langs de weg worden aangeboden: chocoladetoer, ananastoer, koffietoer, vleermuizentoer, vogeltoer, schildpaddentoer. Voor dat laatste maken we een tripje naar Tortuguero, een dorpje in een nationaal park aan de Caribische kust, waar in deze tijd van het jaar de lederschilpadden aan land komen om hun eieren te leggen. Na zonsondergang lopen we met een gids over het strand op zoek naar zo´n schildpad. Na een uur in het donker lopen, niet goed wetend waar we nou naar moeten zoeken, hebben we nog niets gevonden. Volgens de regels van het park mogen we maar twee uur op het strand blijven en lopen we dus, toch wel teleurgesteld, weer terug. Maar dan stopt onze gids en wijst naar zee. Wat lijkt op een grote rots in de branding is een schildpad van 1,5 meter die naar de kust komt zwemmen. Op het strand beweegt ze zich een stuk langzamer voort, maar dat geeft ons destemeer tijd om haar te bewonderen. We horen haar zuchten en steunen terwijl ze op zoek is naar een goede plek voor haar eieren. Jammer genoeg liggen er veel takken en vindt ze de plek niet geschikt om haar eieren achter te laten. Met nog meer gekreun gaat ze terug naar zee om weer te verdwijnen in het water. Het was echt zo´n vette ervaring!

Alsof dit alemaal nog niet leuk genoeg is zien we tijdens het fietsen ook nog een toekan, een bananenblad dat als plu gebruikt wordt, dezelfde twee Canadese meisjes langs de weg staan die ook bij ons in het vliegtuig naar Panamá zaten en arbeiders op kabelbaantjes door de bananenplantages roetsen.

Minder leuk was de laatste verassing die op Niki afkwam. Een auto die een zijweg indraaide reed met een flinke klap tegen haar aan, waardoor ze over de kopvloog en met een gescheurde lip, twee gebroken tanden en een mank been naar de plaatselijke kliniek moest. Strategisch 100 meter verderop gelegen. Dat was afgelopen woensdag, 5 mei, en beslist geen bevrijding. Nu zijn we een paar dagen verder. De lip is gehecht en gaat langzaam dicht, van de tanden heeft ze niet meer zoveel last en het lopen gaat steeds beter. Maak je geen zorgen het is hier Pura Vida, oftewel oké!

Aantal km: 11.400