Bloed, zweet en tranen…
Door: Niki en Robin
Blijf op de hoogte en volg Niki
24 Februari 2009 | Chili, Santiago de Chile
… of hoe alles de afgelopen weken net even anders ging dan we verwacht hadden.
Hoewel we nu nog een stuk verder noordwaarts zitten blijkt de wind nog steeds behoorlijk sterk. Op onze weg naar El Calafate, recht tegen de wind in, was na 70 kilometer de koek (letterlijk en figuurlijk) echt op. Zo zonder eten zat Niki er zwaar doorheen en heeft een pick-up aangehouden om haar de laatste 20 kilometer te laten rijden (tuurlijk waren dit vier jollige Nederlanders die best wilde bijdragen aan dit avontuur). Robin liet zich niet kennen en heeft het eind gewoon doorgefietst!
De volgende dag hebben we gelift naar de Perrito Moreno. Een enorme gletser (50m hoog) die je van dichtbij kan zien en waar je à la Al Gore de ijsschotsen kan zien afbreken. Terwijl Robin vol spanning zat te wachten tot er een echt groot stuk zou gaan afbreken, had Niki haar eigen Mayor Colapse (duidelijk nog een extra rustdag nodig voordat we verder konden).
Aan het begin van een fietsdag weet je meestal nog niet waar je die dag terecht gaat komen. Is het een leuke plek? Zouden we (warm) kunnen douchen? Is er een bar? Maar onze stop na El Calafate kenden we al en, die zou dat allemaal hebben! Meerdere fietsers hadden dit ons getipt (we zitten inmiddels op 80 medefietsers!), de mensen zouden leuk zijn en kamperen voor fietsers gratis. Helaas was de bar gesloten, moesten we wel voor het kamperen betalen en was er geen douche. Oke prima, iets minder chill. Maar daarna kwam een koe lekker aan ons avondmaal lebberen en begon vervolgens onze tent op te eten, waarna het paard zich te goed deed aan mijn fiets!!!
Vanaf El Chalten zouden we in een gebied met een gebruiksaanwijzing terecht komen. Om over te steken naar Chili is er namelijk niet echt een weg, maar het is wel mogelijk om er te komen. Daarvoor fiets je eerst naar Lago del Desierto, daar neem je de boot, dan ploeter je zo’n 20 kilometer door de modder en dan pak je weer een boot (maar die gaat alleen op maandag, woensdag en zaterdag). We moesten dus even uitpuzzelen hoe we de overtocht gingen maken, maar aangezien we zaterdag uit El Chalten zouden vertrekken zouden we de boot van maandag moeten kunnen halen. Maar dan is het zaterdagochtend en regent en waait het zo hard dat zelfs onze tent niet helemaal recht meer blijft staan. Laat staan dat er een kans bestaat dat wij op onze fietsen zouden kunnen blijven zitten. Verplichte rustdag dus en opnieuw een plan maken: we pakken woensdag de boot.Wat wilde ik toch graag dat er eens een dagje geen wind zou zijn…
Wat schept de volgende dag onze verbazing? Geen wind. Totaal windstil! Dus na dat ook de regen is opgehouden springen we op de fiets en gaan naar Lago del Desierto. Wat toch iets minder makkelijk ging dan het klinkt aangezien delen van de weg waren overstroomt door de hevig regenval en we tot de knieen door het water moesten waden. Bij Lago del Desierto komen we 10 minuten voordat de boot vertrekt aan en dat biedt mogelijkheden. Dan kunnen we de andere boot misschien nog op maandag halen!? Aan de overkant horen we van andere fietsers dat het in acht uur te doen is. Dat moet dus lukken! Wij hebben voor vier dagen eten bij ons, maar omdat je over de grens naar Chili geen dierlijke of plantaardige producten mee mag nemen, geven we het meeste weg. En hoewel het een enorm geploeter is met de fiets door de modder, tegen steile hellingen op, over riviertjes en boomstammen en dat alles door de regen en de hagel, komen we nog op tijd aan voor de boot.
Ruim op tijd blijkt, want die boot gaat voorlopig niet! Met een beetje geluk op woensdag of donderdag weer. We hebben nu dus een paar dagen vast gezeten (elke avond droge pasta) wachttend op de boot. Officieel omdat de weg ten noorden van de plaats waar de boot vandaan komt (waar wij dus nog overheen moeten) niet begaanbaar is omdat de rivier hem overstroomd heeft. Daarom kunnen er nu geen materialen voor de boot gebracht worden. De onofficiele versie is dat er doordat de weg niet begaanbaar is geen toeristen zijn en het dus niet lucratief is om de boot te laten varen. Donderdag laat konden we dan toch vertrekken.
Een week terug hebben we een Argentijnse fietser ontmoet, Sergio. Hij vertelde dat hij twee jaar terug een programma op tv zag over een Iraanse man die 60 kilometer per dag rende over de wereld. De grote vraag was: “Waarom doet deze man dat?” Zijn antwoord: “Omdat ik thuis teveel comfort heb”. Sergio keek naar zichzelf, al etende zittend voor de tv naast zijn leuk vriendin in hun eigen huis, dat hij met zijn goede baan kon betalen en dacht “shit!”. Hij is vertrokken en fietst nu, net als wij, onderhevig aan het weer en alles wat je op je pad tegenkomt.
Veel liefs,
Niki en Robin
P.S. Onze fietsvriend uit Barcelona blijkt Ramon te heten en dus geen Manuel...
Aantal kilometers: 1295
P.P.S. We hadden niet eerder internet vandaar wat vertraging in het begin. En nu een zure verbinding dus de foto´s volgen nog. Maar wat we nog even kwijt willen is dat we superblij zijn met alle reacties en ze met veel plezier lezen!
Hoewel we nu nog een stuk verder noordwaarts zitten blijkt de wind nog steeds behoorlijk sterk. Op onze weg naar El Calafate, recht tegen de wind in, was na 70 kilometer de koek (letterlijk en figuurlijk) echt op. Zo zonder eten zat Niki er zwaar doorheen en heeft een pick-up aangehouden om haar de laatste 20 kilometer te laten rijden (tuurlijk waren dit vier jollige Nederlanders die best wilde bijdragen aan dit avontuur). Robin liet zich niet kennen en heeft het eind gewoon doorgefietst!
De volgende dag hebben we gelift naar de Perrito Moreno. Een enorme gletser (50m hoog) die je van dichtbij kan zien en waar je à la Al Gore de ijsschotsen kan zien afbreken. Terwijl Robin vol spanning zat te wachten tot er een echt groot stuk zou gaan afbreken, had Niki haar eigen Mayor Colapse (duidelijk nog een extra rustdag nodig voordat we verder konden).
Aan het begin van een fietsdag weet je meestal nog niet waar je die dag terecht gaat komen. Is het een leuke plek? Zouden we (warm) kunnen douchen? Is er een bar? Maar onze stop na El Calafate kenden we al en, die zou dat allemaal hebben! Meerdere fietsers hadden dit ons getipt (we zitten inmiddels op 80 medefietsers!), de mensen zouden leuk zijn en kamperen voor fietsers gratis. Helaas was de bar gesloten, moesten we wel voor het kamperen betalen en was er geen douche. Oke prima, iets minder chill. Maar daarna kwam een koe lekker aan ons avondmaal lebberen en begon vervolgens onze tent op te eten, waarna het paard zich te goed deed aan mijn fiets!!!
Vanaf El Chalten zouden we in een gebied met een gebruiksaanwijzing terecht komen. Om over te steken naar Chili is er namelijk niet echt een weg, maar het is wel mogelijk om er te komen. Daarvoor fiets je eerst naar Lago del Desierto, daar neem je de boot, dan ploeter je zo’n 20 kilometer door de modder en dan pak je weer een boot (maar die gaat alleen op maandag, woensdag en zaterdag). We moesten dus even uitpuzzelen hoe we de overtocht gingen maken, maar aangezien we zaterdag uit El Chalten zouden vertrekken zouden we de boot van maandag moeten kunnen halen. Maar dan is het zaterdagochtend en regent en waait het zo hard dat zelfs onze tent niet helemaal recht meer blijft staan. Laat staan dat er een kans bestaat dat wij op onze fietsen zouden kunnen blijven zitten. Verplichte rustdag dus en opnieuw een plan maken: we pakken woensdag de boot.Wat wilde ik toch graag dat er eens een dagje geen wind zou zijn…
Wat schept de volgende dag onze verbazing? Geen wind. Totaal windstil! Dus na dat ook de regen is opgehouden springen we op de fiets en gaan naar Lago del Desierto. Wat toch iets minder makkelijk ging dan het klinkt aangezien delen van de weg waren overstroomt door de hevig regenval en we tot de knieen door het water moesten waden. Bij Lago del Desierto komen we 10 minuten voordat de boot vertrekt aan en dat biedt mogelijkheden. Dan kunnen we de andere boot misschien nog op maandag halen!? Aan de overkant horen we van andere fietsers dat het in acht uur te doen is. Dat moet dus lukken! Wij hebben voor vier dagen eten bij ons, maar omdat je over de grens naar Chili geen dierlijke of plantaardige producten mee mag nemen, geven we het meeste weg. En hoewel het een enorm geploeter is met de fiets door de modder, tegen steile hellingen op, over riviertjes en boomstammen en dat alles door de regen en de hagel, komen we nog op tijd aan voor de boot.
Ruim op tijd blijkt, want die boot gaat voorlopig niet! Met een beetje geluk op woensdag of donderdag weer. We hebben nu dus een paar dagen vast gezeten (elke avond droge pasta) wachttend op de boot. Officieel omdat de weg ten noorden van de plaats waar de boot vandaan komt (waar wij dus nog overheen moeten) niet begaanbaar is omdat de rivier hem overstroomd heeft. Daarom kunnen er nu geen materialen voor de boot gebracht worden. De onofficiele versie is dat er doordat de weg niet begaanbaar is geen toeristen zijn en het dus niet lucratief is om de boot te laten varen. Donderdag laat konden we dan toch vertrekken.
Een week terug hebben we een Argentijnse fietser ontmoet, Sergio. Hij vertelde dat hij twee jaar terug een programma op tv zag over een Iraanse man die 60 kilometer per dag rende over de wereld. De grote vraag was: “Waarom doet deze man dat?” Zijn antwoord: “Omdat ik thuis teveel comfort heb”. Sergio keek naar zichzelf, al etende zittend voor de tv naast zijn leuk vriendin in hun eigen huis, dat hij met zijn goede baan kon betalen en dacht “shit!”. Hij is vertrokken en fietst nu, net als wij, onderhevig aan het weer en alles wat je op je pad tegenkomt.
Veel liefs,
Niki en Robin
P.S. Onze fietsvriend uit Barcelona blijkt Ramon te heten en dus geen Manuel...
Aantal kilometers: 1295
P.P.S. We hadden niet eerder internet vandaar wat vertraging in het begin. En nu een zure verbinding dus de foto´s volgen nog. Maar wat we nog even kwijt willen is dat we superblij zijn met alle reacties en ze met veel plezier lezen!
-
24 Februari 2009 - 20:57
Inge :
Wow wat heftig allemaal Niki! Maar wat een bikkel ben je dan ook! Echt superstoer!
-
24 Februari 2009 - 21:48
Bob:
wat een heerlijke reisverhalen weer. Mijn tent is trouwens ook echt een keer volledig opgegeten door een kudde koeien :) heel fijn om mee te maken. Ik wacht weer met smart op de volgende verhalen. -
24 Februari 2009 - 23:18
Margriet:
echt heel stoer!! en leuk om te lezen :) -
25 Februari 2009 - 07:13
Tim:
Kijk... dit zijn nou heerlijke intermezzo's tijdens het zware Matlabben. Bedankt. En ga zo door (Als alles perfect gaat onthoud je minder) -
25 Februari 2009 - 11:54
Tom:
Leuk verhaal natuurlijk! wat een gek paard, dat 'ie fietsen eet...dat is toch niet lekker?:P -
25 Februari 2009 - 12:00
Melissa:
jee.. wat een verhaal.
Ik ben trots op je Nik ;-)En natuurlijk ook op Robin. Veel Succes en ik duim voor geen wind meer voor jullie. Kus Melis. -
25 Februari 2009 - 13:45
Laura..:
..vanaf de Ruyschstraat!
Lieve Robin en Niki, wat een hoop heftige en wilde verhalen, maar wat fijn om te lezen! Stelletje bikkels, geniet!
Mijn/jullie huisje is super fijn en gezellig, en maakt t goed:) xx -
27 Februari 2009 - 08:35
Ferry:
Yeah...this is the real stuff,folks! Indiana Jones is een sukkel!Forza! -
27 Februari 2009 - 17:10
Peter Ho:
Vooral doorgaan! Net terug van een weekje La Palma. Met Margreet een trip down memory lane gemaakt.De sfeer van Zuid Amerika, 30 jaar geleden, wel op een luxe manier weten op te roepen maar jullie verhalen brengt dat gevoel pas echt dichtbij. Liefs, Ome Ho. -
04 Maart 2009 - 08:09
Nel Bakker:
He dappere doddo's..wat een barre tocht als ik het zo lees, en dit is nog maar het eerste wat ik lees...ga strakt jullie hele dagboek lezen...Geniet er van he! dikke zoen Nel -
05 Maart 2009 - 19:49
Maria Schwank:
Jullie zijn wel echte kanjers hoor.
Wat een barre maar ongelooflijk stoere tocht.
Nikki het beste met je knie. Robin dat wordt eerdaags een tandem. Ik hoop dat jullie nog veel moois tegen komen.Heel veel plezier en geluk op de reis.
Riet. -
06 April 2009 - 14:34
Gonzalo:
Good luck..... Carola, Seba´s and Matilda say hello..... a lot of love for you.... see you in our dreams
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
