Landje hoppen

Terwijl Agatha op Guatemala met een vaartje afstormd hebben wij ook aardig wat kilometers over het continent afgelegd. Schreven we de vorige keer nog uit Costa Rica, nu zijn we na Nicaragua, Honduras en El Salvador alweer in Guatemala aangekomen. Dat gaat best hard, maar als je bedenkt dat we toch niet met meer dan 15 kilometer per uur rijden, gaan we gelukkig nog steeds erg langzaam.

Veel landen doorkruizen is leuk (zeker voor de landenwedstrijd), maar ook bij elk nieuw land weer een hussel. Zowel bij het uitgaan van het ene land als het ingaan van het andere proberen de ambteneren ons wat dollars afhandig te maken. En ze weigeren daarbij onze paspoorten terug te geven als we niet betalen. Uit principe protesteren we, maar dat maakt geen leuk begin van de dag. Omdat we toch geen stempel krijgen (tussen Nicaragua, Honduras, El Salvador en Guatemala zou je vrij mogen reizen), zijn we de tweede keer gewoon hard doorgefietst. Niemand die er wat van zei! Eergisteren, bij het binnengaan van Guatemala, werd hard doorfietsen belemmerd door een slagboom. Een ambtenaar dacht weer zijn kans te grijpen, maar dit keer zonder succes. Niki heeft de man er van overtuigd dat wij op doorreis zijn en daarom niks extra hoeven te betalen. Als zij eigen regels willen maken, dan doen wij dat ook!

Dan zijn we het land binnen, hebben we honger, willen we douchen, maar hebben we nog niet de nieuwe munt. Konden we hiervoor eigenlijk bij elke bank pinnen, nu spuwt het leeuwendeel van de banken onze leeuw weer uit. Alleen banken waar niemand komt (Industriele bank) of waar rijen campesinos voor de deur staan (de boerenbank) rattelen wel de flappen uit de muur. Wellicht een tip dus voor je volgende vakantie: zoek niet naar bekende banknamen, maar naar iets waar je werkelijk nog nooit van gehoord hebt. De grenshussel mag dan tijdelijk de pret drukken, uiteindelijk hebben we het harstikke naar ons zin en is elk land weer genieten!

Na het ongeluk van Niki pakken we onze rust en Ometepe, een eiland in het meer van Nicaragua, blijkt daar uiterst geschikt voor te zijn. Het is een klein eiland dat bestaat uit twee vulkanen, waar behalve leuke vogels met een guitige kuif ook bijzonder vriendelijk Nica´s leven. Er rijden nauwelijks bussen over het eiland, maar dat geeft niet want vrijwel iedereen is bereid je een lift te geven. Zo zit Niki een keer langs de kant uit te rusten en zoals de Nica´s zijn komt er dan iemand een praatje maken. Nadat Niki vertelt dat ze last heeft van haar enkel biedt de man gelijk zijn paard aan. Niki klimt op het paard, deze krijgt een tik op de bil en galoppeert weg! Als de man doorkrijgt dat Niki niet ervaren is met paardrijden, neemt hij de teugels over en loopt de hele weg mee om het paard te begeleiden.

Als we op het vaste land aankomen, blijken ook hier de Nica´s erg leuke, enthousiast mensen en er wordt weer heel wat afgezwaaid en geroepen. Het enthousiasme wordt echter overtroffen als we El Salvador binnenrijden. Ome agent roept ´Bicicletas in da house!!!´ en we hebben een heuse fanbus. Een minivan vol zwaaiende kids komt maar liefst drie keer langs rijden!

Verder komen we veel intersessante dingen tegen onderweg. In Nicaragua zien we mooie vulkanen en koloniale steden. In El Salvador vinden we bunkers en bomkraters uit de burgeroorlog. We kamperen naast een neergestorte helikopter achter het oorlogmuseum, waar niet alleen het personeel invalide is als gevolg van de oorlog, maar ook hun hond mank loopt. In Honduras gaan we in de grotten van Talaubé, wat meer aan een paleis doet denken. Niki vind het als aardwetenschapper natuurlijk prachtig en ook Robins speloncologisch hartje gaat harder kloppen. Men is tot nu toe 12 kilometer diep in de grot geweest, maar het einde is nog niet gevonden. Robin ziet een uitdaging en dringt nog een paar honderd meter dieper de grot in om daar volstrekte duisternis te ervaren. Twee dagen later vind hij alweer een nieuwe hobby: met een bootje gaat hij ´s ochtends vroeg het meer van Yojoa op om te birden ;)

Intussen verdiept Niki zich in de Maya´s, want dat is onze volgende stop: Copán. Als we ´s ochtends bij het archeologische park aankomen zijn wij, op een paar vrolijk fluitende vogels na, de enige op deze plek. Het is alsof wij een verborgen stad ontdekken. We kunnen vrij de piramides oplopen, de standbeelden bewonderen en de teksten proberen te ontcijferen. Supervet! En dit is nog maar het begin van het Mayagebied!

Nu net vanmiddag hadden we een mooie samenspelling van Maya´s, Agatha en corruptie. We wilden de Mayastad van Quirigua bezoeken. Dat is de stad die zich onafhankelijk heeft gemaakt van Copan door de dertiende heerser te onthoofden en vervolgens helemaal gek is gegaan in de beeldhouwkunst. Helaas is er door Agatha een enorme moddervloed over het park gegaan, waardoor het nu gesloten is. Maar daar komt de corruptie de hoek omkijken: voor iets minder dan een persoon toegangsprijs konden we toch met zijn tweetjes naar binnen en wederom helemaal alleen de Mayacultuur bewonderen.

Aantal km: 12.375