Guatemala, Belize en het beloofde land van Imca Ma

Hoe onze laatste weken op dit continent een hele chille, en romantische, vakantie worden.

Terwijl we verder noordwaarts door Guatemala fietsen wordt het probleem van ontbossing steeds beter zichtbaar. Het is niet alleen jammer voor ons dat er niet veel bomen zijn die wat verkoelende schaduw geven, het landschap moet toch voor iedereen een doorn in het oog zijn. Het triests zijn velden vol met ovegebleven stronkjes van de gekapte bomen, het beste wat je kan tegenkomen een met hormonen volgespoten koe die voor het ´ centrum voor genetische ontwikkeling´ wordt bestegen door een ezel! Het lijkt er niet op dat de kap het werk is van multinationals, maar van burgers die het hout nodig hebben om te koken. Je kunt het ze moeilijk kwalijk nemen want een alternatief lijken ze niet te hebben. Zo nu en dan vinden we een bord langs de kant van de weg dat vertelt over een herbebossingsproject maar ook dan horen we het geluid van een kettingzaag op de achtergrond. We merken het gelijk als we een nationaal park inrijden; bomen, schaduw, bladeren en taken op de weg, zingende vogels en brullende apen. Wat een ervaring na dagen van kaalkap.

Ondanks het kale landschap zijn we erg tevreden over de gekozen route: vrijwel elke dag komen we iets nieuws tegen. Terwijl het stortregend en donderd bestijgen wij de torens en verkennen de ondergelopen gangen van een fort dat oorspronkelijk gebouwd is om de Engelse piraten tegen te houden. Halverwege een fietsdag baden we in een koud meertje waar een waterval van heet water uit een hoger gelegen thermaal bad instroomt. Achter de wateval is het zo warm als in een sauna. We bezoeken een grot waar bij zonsondergang honderd-duizenden vleermuizen naar buiten komen vliegien. We vinden een natuurlijke brug waar een rivier met volle vaart onderdoor stroomt, terwijl wij er op in de ontstanen meertjes van heerlijk helder water zwemmen. Bij gebrek aan accomodatie kamperen we een nachtje bij een echte Maya familie. De Mayas mogen dan niet meer zo´n grote heerschappij hebben ze zijn nooit opgehouden te bestaan. Sterker nog 60% van de Guatemalaanse bevolking is Maya. Ze hebben een heel apart eigen taaltje, communiceren is weer een beetje moeilijk. Het hoogtepunt is voor ons Tikal, een oude Mayastad midden in de jungle. We kamperen voor de ingang zodat we ´s ochtends om 6 uur naar binnen kunnen en ontbijtend op de hoogste piramide, 64 meter, de rest van de jungle horen ontwaken. Het is echt zo gaaf om als een koning over dit rijk uit te kijken en de vogels onder je door te zien vliegen. We hebben nooit eeder op een plek zoveel dieren gezien; brulapen, slingerapen, neusberen, een vreem soort kalkoen, toekans en een hele boel andere mooie vogels waar we helaas de naam niet van kennen. Dit alls tegen een achtergrond van impossant hoge tempels is echt een superervaring.

Bij het uigaan van Guatemala proberen z e ons nog een keer geld afhandig te maken, maar Niki houdt weer voet bij stuk en met success. We zijn in Belize en daar is alles duur, maar de mensen zijn niet gehaaid op geld. Om de man aan te halen die ons twee dagen op zijn terein liet kamperen; “I don´t want to be famous, I want to be happy”. Dat lijkt de spirit van Belize, de mensen zijn vriendelijk en gastvrij en daar zijn wij ook erg gelukkig mee. Als Robin om water gaat vragen krijgt hij meteen 3 kilo appels mee. Wanneer we even uitrusten voor een huis worden we uitgenodigd om in te tuin te kamperen. We nemen het aanbod aan en hebben een erg leuke avond. De man die ons uitnodigde geeft ons een rondleiding door zijn tuin. Hij laat ons allerlei bomen zien waarvan we de vrucht wel kennen maar de plant niet. Cashew, tamarinde, mandarijn, zapote (van het vocht dat uit de boom bloed werd vroeger kauwgom gemaakt), cacao en nog meer soorten waarvan we uberhaupt nooit eerder gehoord hebben. De volgende dag worden we vogelwijzer als de man die ons een lift geeft ´Peter the Birder´ blijkt te zijn. Met een supergoede telescoop worden zeldzame vogels wel heel dichtbij gebracht. We vinden het zo ontspannen in Belize at we nog wat langer blijven om lekker vakantie te vieren.

In Mexico wacht ons een verassing, we worden ingehaald door een andere fietser. Hij heeft ons herkend (aan de bloemen op de fiets) toen we langs fietsten en nu herkennen wij hem ook. Het is Christian, een fietser die we in Chili hebben ontmoet. En nu ruim 13 maanden later bevinden we ons weer op hetzelfde punt. We zijn de hele dag met hem opgetrokken en het is super gezellig.

Nu ik er over nadenk zouden we toch nog een minpuntje bij Belize kunnen noemen. Afgelopen zaterdag maakte wij ons op voor Nederland – Japan, voor ons om 5:30 uur. Klaar voor de overwinning zitten we voor de tv als na een half uur de stroom uitvalt. We hebben pas weer signaal tijdens Kameroen – Denemarken. Doodzonde! Het voetbal leeft er dan niet genoeg. Hier in Mexico vinden we het ook maar matig. Tijdens of na de wedstrijf van gisteren hebben we geen toeterjte gehoord. Wat dt betreft is het maar goed dat we voor de achste finales weer terug zijn in eigen land!

Aantal km: 13.085