Boliviaanse gastvrijheid

Na 26 dagen zitten we dan eindelijk weer op de fiets. De weg vanuit Cochabamba is vlak en de 40 km naar de voet van een berg gaan dan ook soepel. Daar besluiten we te kamperen en vragen aan een mevrouw of we in haar tuin mogen staan. Daarop begint zij deze meteen aan te vegen. Even later komt haar zuster met een kleedje, gevolgt door haar dochter met limonade en koekjes. Nog 10 minuten later komt ze met een teiltje water, zeep en een handdoekje. Zo genieten we een paar uur van het zonnetje tot we trek krijgen en gaan koken. Halverwege worden ons twee borden voorgezet, met vlees uiteraard. Het blijft lasting: bij zoveel gastvrijheid kan je een maaltijd wel verwachten maar om er vanuit te gaan en bij binnenkomst er meteen op aan te dringen dat we niet mee willen eten is ook raar. We eten om het vlees heen en gaan verder met onze eigen maaltijd. ´s Avonds hebben we een gezellig praatje, onder andere over politiek. Nou zijn we best wat mensen tegen gekomen die te spreken zijn over Evo Morales maar nu krijgen we de andere kant van het verhaal. Bij de laatste verkiezingen kreeg de ene zus een reeds ingevuld stembiljet opgestuurd en toen de ander naar de stad ging om te stemmen kreeg ze te horen dat ze al had gestemd! Zo doet Evo dat dus.

De dochter, Rocio, vind onze onderneming maar hachelijk en de weg die voor ons ligt levensgevaarlijk en dus krijgen we voor het slapen gaan nog twee kaartjes van Maria en Jezus en een rozenkransje. We proberen de dochter gerust te stellen maar de volgende ochtend blijkt dat niet gelukt. We beginnen de dag met een berg van 1300 meter. Veel te hoog, veel te zwaar, veel te gevaarlijk, we halen het niet meent ze. Om dat kracht bij te zetten krijgen we vijf kilo groente mee. Na lang aandringen kunnen e twee tomaatjes en een komkommertje af maar dan worden er wel drie citroenen bij gestopt. Uiteindelijk is het allemaal veel te lief om te weigeren. Het enige wat we terug kunnen doen is een van de beestjes die onze fietsen versieren teruggeven. Daar is Rocio dan weer zielsgelukkig mee. En dan nog een laatste verassing: Rocio praat een beetje moeilijk en probeert met medicijnen haar epilepsie te onderdrukken. Maar ze houdt van schilderen en dat doet ze met verve. Ze toont ons prachtige stilleventjes die haast onwaarschijnlijk van haar hand lijken.

Zo nemen we afscheid en beginnen aan de klim. Twintig kilometer gaan voorspoedig maar dan heeft La Rodilla er genoeg van. Een agent helpt ons liften; hij stopt de eerste auto en onder lichte dwang dwingt hij de chauffeur (die meent dat de fietsen niet passen) ons mee te nemen. Uitgestapt in Pongo vragen we bij een restaurant of we mogen kamperen en werpt onze beproefde techniek weer vruchten af; zet nooit meteen de tent op. Op 4000 meter hoogte begint het tegen schemering fris te worden en nog voor wij onze jasjes aantrekken worden we binnen uitgenodigd. De volgende ochtend bedanken wij onze gastvrouw die dat onzin vind en ons bedankt voor het gezelschap. La Rodilla voelt zich zwakjes en dus gaan we wederom met de bus. Vier uur later zitten we in La Paz.

La Paz is al vaker beschreven maar dat maakt de setting er niet minder om. Gelegen in een diepe vallei is La Paz merkwaardig tegen de steile wanden opgebouwd. En daar bovenuit pieken nog de besneeuwde toppen van de Cordillera Oriental. Het centrum mag dan op 3600 meter liggen, het laagste punt ligt op 3000 meter (waar de rijke lui met tien graden warmer vertoeven) en het hoogste punt 4000 meter. De eerste dag in La Paz hadden we regen, voor het eerst in 3½ maand. Regen bij ons, sneeuw hoger in de stad, een wonderbaarlijk gezicht. Ook wonderlijk als je ´s avonds in de stad wandelt en je als je omhoog kijkt overal rondom lichtjes ziet. Als je La Paz uit rijdt zie je niet alleen prachtige plaatjes maar kom je ook op El Alto, een uitgestrekte vlakte en vraag je je af waarom ze de stad niet twintig kilometer verderop hebben opgezet. Alhoewel, zo is het mooier, gaver en uitdagender, misschien is dat het wel.

Een uitstapje brengt ons naar 5430 meter hoogte op de Chacaltaya vanwaar we niet alleen een prachtig uitzicht op La Paz hebben, maar ook het Titicacameer zien liggen en als het minder bewolkt zou zijn ook nog naar de andere kant, naar de laagvlakte van Bolivia kunnen kijken. Tevens doet op dit tripje Pleuni haar intrede, een gezellige Hollandse, woonachtig in Buenos Aires en met haar alle ellende van de tourist-traps.

´s Avonds gaan we naar een restaurant waar Pleuni haar lang verlangde sushi kan bestellen. We pakken het laatste tafeltje terwijl twee andere jongens te vergeefs proberen de kaart te bemachtigen. Met wat eigen initiatief doen we onze bestelling en twinig minuutjes later hebben we onze drankjes. Na 1:45 uur krijgen we een mandje brood, net voordat de twee andere jongens het opgeven. Zij hebben en lange discussie en twee minuten later krijgen ze hun eten. Als wij even later ook maar aandringen komt ons eten er zo aan. De menukaart claimt dat het eten 25 minuten na bestelling voor je neus staat en dus besluiten wij de baas, die al die tijd twee meter van ons vandaan met zijn rekenmachine zit te spelen, hiermee te confronteren. Hij garandeert ons nog tien minuten, met de uitleg dat de kok zijn arm heeft verbrand. Weer tien minuten later, we zitten ruim twee uur te wachten op een enkel hoofdgerecht (!), komt de baas terug met de mededeling dat Pleuni haar sushi niet meer beschikbaar is. Hij heeft alleen nog vis die hij niet durft te serveren. Hij verontschuldigt zich en zegt dat zijn kok dit niet had gecomunniceerd en dat hij de arme man morgen zal ontslaan. Je kan je hier inderdaad afvragen wie hier naar wie moet communiceren… Pleuni geeft hem nog vijftien minuten en anders word er niet voor het eten betaald en daarmee wordt akkoord gegaan. Na twinitg minuten komt het eten en dus te laat. Het eten is voortreffelijk, de kok ontslaan lijkt ons dus alweer een heel slecht idee. Dan komt de rekening, volledig en in zijn geheel, zonder zelfs maar een symbolische korting. We klagen, de man gaat in discussie maar wij hebben Pleuni. De man kan er niks aan doen want hij is ineens slechts administratief medewerker, zeker de eerste die personeel kan ontslaan. Wij hebben Pleuni! Ze laat er geen gras over groeien, de baas vraagt zijn ober de beveiliging te halen waarop deze rustig verder gaat met glazen polleren. Op dit zwaktebod leggen wij het geld voor de drankjes en ieder een euro voor het eten neer en vertrekken. Kortom een unieke ervaring en heerlijk en goedkoop gegeten!

De volgende dag blijkt onze vlucht naar de rimboe gecancelled en dus gaan we naar het vrouwen worstelen… pittige tantes zijn dat. De volgende ochtend staan we weer voor niets op het vliegveld en dus besluiten we maar met een jeep te gaan. Het volgende verhaal is heel héééél lang en alleen de leugen schematisch opschrijven zou meer ruimte vergen dan dit al veel te lange stuk. Ik houd het kort: wij hebben Pleuni! We hebben geen cent toegegeven… Chapeau!

Eenmaal aangekomen in de rimboe wordt de beproeving met de jeep beloond en varen wij met een bootje langs een keur aan dieren: alligatoren, vele kleuren vogels, reuze ratten, roze dolfijnen, schildpaden en apen (waarvan er een tegenwoordig met Niki`s bikinibroekje). Het dieren bekijken wordt afgewisseld met chillen in de hangmat of een potje voetbal. De laatste dag gaan we op pirañajacht om onze lunch te verzorgen. Kortom top, en supergezellig!

aantal km: 5190