La Rodilla stuit de vooruitgang

... als je begrijpt wat ik bedoel.

Na ons vorige verslag zijn we aan de Carretera Austral begonnen, wat echt supermooi is. We rijden door mooie bossen en oerwouden, langs watervallen en mooie meren. En dan zit ook nog een groot deel van de tijd het weer heerlijk mee (lekker zonnetje en af en toe zelfs een windje in de rug).

Zo kwamen we aan bij een bootoversteek waarna we nog zo´n 40 km te gaan hadden naar Tortel, een pitoresque plaatsje met straten van hout en vele trappen. Toen bleek dat er twee keer per maand en juist die dag, en wel een half uurtje later, een bootje rechtstreeks naar Tortel ging! Een andere route, een andere weg...

Helaas is voor La Rodilla de weg ook erg denderend (lees: wasbord met slipgrind). Het fietsen is op zich niet slecht voor de knie en feitelijk een hele simpele beweging. Maar wanneer de weg zo slecht is probeerd La Rodilla mee te helpen met het in balans houden van Niki op de fiets en dan gaat de knieschijf te veel bewegen waardoor er weer een ontsteking ontstaat...
Dit gebeurde na een weekje op de Carretera Austral, waardoor we ruim een week rust hebben moeten nemen (wat met dit uitzicht niet echt een ramp is; of zoals een heer van stand zou zeggen: ´het kongruwer´ ). We lieten ons natuurlijk niet uit het veld slaan door La Rodilla en stortten ons volledig op goed eten ;) We overnachtten op een camping waarbij we een goede keuken tot onze beschikking hadden en met Robin als Cocinero waren we verzekerd van allerlei lekkers: curry´s, aardappeltjes uit de oven, appelmoes (dat was Niki´s werk natuurlijk), pizza etc.

Om toch een beetje door te rijden zijn we uiteindelijk naar Coyhaique (de hoofdstad van de provincie) gegaan. Robin fietsend en Niki liftend. Niki is bij een lift een onderbroek verloren die achterop de fiets te drogen lag. Zij heeft daar enorm de balen in, omdat ze er nu nog maar twee heeft. Robin vraagt zich vooral af hoe de man die haar een lift gaf dit aan zijn vrouw heeft uitgelegd.

Gisteren was het the extended birthday van Niki. We hebben de hele dag in de geothermale baden van Puyuhuapi gelegen. Het is gek dat wanneer we in zo´n bad van 41 graden stappen we in het begin net zo´n verkrampt gezicht trekken als wanneer we aan een wasbeurt in de rivier beginnen. Aan het eind van de dag moesten we nog 12 km fietsen om naar Puyuhuapi te komen (daar hadden we natuurlijk niet meer zo´n zin in). Gelukkig ontmoetten we een Duitser (de schrijver van ´Mit dem Fahrrad entlang der Carretera Austral´ ) die net met zijn eigen boor naar Puyuhuapi ging. Na het succes met de andere bootlift konden we ook deze kans niet laten liggen. En zo voeren we een paar minuten later langs de zeeleeuwen in een keer naar Puyuhuapi!

De taal gaat steeds beter. Ook Robin is nu serieuzer bezig de taal te leren. Niki heeft zich gestort op het begrijpen van het lokale nieuws. Zoals de wegblokade die stakende vissers hadden opgeworpen na Coyhaique. Hierdoor waren alle tankstations, bij gebrek aan benzine, gesloten. Toen op zondagavond een station weer benzine had konden we de rij van zo´n 90 auto´s (die de volgende dag weer naar hun werk moesten rijden) voor de tank plaatsen.
Maar we kunnen er niet altijd wat van maken. We begrijpen bijvoorbeeld nog steeds niet waarom, toen we ergens stonden te wildkamperen, een vrouw ons een zak vol heerlijk verse broodjes kwam brengen. Maar ze hebben ons uiteraard goed gesmaakt ;)

aantal km: 1835