Zure zult en zilte zeelucht

Yo Gasten,
Na de laatste update hebben we de Carretera Austral definitief achter ons gelaten en zijn begonnen aan de Pan-American Highway en alles wat daar om heen ligt. Opweg naar de kust begaf, misschien uit jaloezie op de aandacht voor de linker knie van Niki, nu eens de rechter van Robin het. En dus weer liften wat dan wel weer een uniek plaatje oplevert…

Vanaf de kust overgestoken naar Chiloé, een groot mystiek eiland voor de kust. Hoewel het praktisch in zicht ligt kost het ons, via omwegen toch een dikke 12 uur om er te komen. En word het ons meteen duidelijk wat er zo mystiek aan is, of beter; waarom mist en mystiek zoveel eigenschappen gemeen hebben. Men zegt dat hier heksen huizen, die verradelijke streken uithalen, mannen versieren en verkrachten! ´s Avonds geeft ons eigen kruidenvrouwtje Eucalypta ons de rillingen over het lijf, das wel weer even genoeg. Gelukkig blijft de mythologie bij mythologie en voor ons bij een mysterie. Wel is er dus mist en als die tegen de middag weg trekt en de zon begint te schijnen is het vooral de rotte vis die de neus benevelt. Vrachtwagens rijden af en aan, de vis die daar vanaf vliegt word platgereden, uitgesmeerd en tussen het profiel van onze banden gedrukt.

Is het de vislucht? Ruiken we als Kostunrix? De volgende dag worden we al snel ingehaald door Hoefnix… de man met de hamer, 25km en we staan met Niki in een maagkramp stil, fijne camping, en een prachtige Panoramix, dat dan weer wel. De kramp houd ons weer een dag aan de grond, een dag waarop nu eens niet de fietsen maar de tent kraakt en een stok het begeeft. Marcel van de Zwerfkei is er al mee bezig!

We rollen rustig door en dat brengt ons weer aan vaste wal en zo rollend komen we aan in Puerto Varas. Niki blijft stechelen met duizelingen en maagkrampen. Het houd ons vijf dagen in Varas. Nou is Varas niet het plaatsje om een ode aan te wijden, het hostel waar we zaten misschien wel. Maar zo´n ode hebben jullie natuurlijk niks aan.

Inmiddels hebben we een ´lake crossing` gedaan en zijn we gisteren aangekomen in Bariloche (waar Max en Alex ook graag vertoeven). De meren zijn prachtig al werd ons op dag twee en drie weer het zicht ontnomen door laaghangende bewolking. We zijn dus weer even terug in Argentinië (voor de vierde keer). Aan de grens zochten we een heenkomen met de tent. De gendarmerie vond het prima en ook de douaniers gingen akkoord zolang we hun kantoortje maar met rust lieten. Voor de douaniers zat de dag er echter op, zij gingen met een bootje naar de overkant en geduldig gewacht tot deze uit zicht was wees de gendarme ons een fijn plekje op het kantoor van de douane! Als we de volgende dag maar op tijd weg waren en geen sporen achter lieten. Dat was uiteraard een deal.

Nu zitten we dus in Bariloche en wachten tot het weer beter wordt en lezen we over de eerste officiele warme dag in Nederland. We zijn jaloers!

Los van dit alles: In de reacties krijgen we vaak te horen dat we bikkels zijn en hoewel dat kwalificaties zijn die wij ons graag aanmeten gaat het voor ons toch vooral om het chillen en genieten. Beperkt als we zijn is het leed zoveel makkelijker te verwoorden dan de schoonheid en de pracht. Laat het duidelijk zijn, die laatste twee hebben de overhand!


aantal km: 2320