Wilden vijf ijzer
Door: Niki en Robin
Blijf op de hoogte en volg Niki
29 Mei 2009 | Chili, Vallenar
...Chili als mijnland en een puzzel voor thuis
Terwijl de Chilenen in het zuiden de fietser als toerist herkennen en daaruit hun slaatje proberen te slaan, zijn we nu boven Santiago zelf de attractie geworden. Twee gringo´s op de fiets, dat maken ze niet elke dag mee. Een wegwerker roept vol enthousiame over de portofoon dat er twee Cyclistas Internacionalas aankomen en een auto die ons langzaam voorbij rijdt blijkt ons te filmen.
Aangekomen bij de tolpoortjes van een tunnel blijkt de dame in charge in eerste instantie minder van ons gecharmeerd te zijn. We mogen er niet door, want in de tunnel wordt niet gefietst. Na wat o-en en wee-en vindt zij het idee om ons de berg over te laten fietsen ook iets te bikkel en laat ze een wegwerkerswagen komen die ons door de tunnel rijd. De dag wordt mooi afgemaakt door de vrouw van de buurtsuper die Niki een reep chocolade toestopt waar Robins mond van openvalt. Superbien!
Dat er hier niet veel toerisme is resulteerde de afgelopen weken in mooie slaapplekjes. We waren in de wolken in het huis van God, hadden adembenemend uitzicht op zee en een beeldschoon plekje naast een monument. Het wegrestaurant annex camping annex dierentuin voor minder dan 2,5 euro was verreweg het meest relax. Hoewel Niki daar met het hard in de keel en de puma tegen het hek de schrik van haar leven had. Het beest dat zich aanvankelijk achter in zijn hok verscholen hield probeerde toch nog eens of hij het gaas (wat er inderdaad erg fragiel uitzag) niet kon breken.
Nu we steeds meer de woestijn in rijden dunt de bevolking zich verder uit. Een bed zit er vaak niet meer in (of je moet bij drie Chileense Tokkies in huis willen zitten) en dus verkiezen we steeds vaker het open veld, waar we met behulp van de waterzak onze eigen camping met douche bouwen.
Met een record van negen fietsdagen op rij trappen we lekker door en komen we steeds dichter in de eche woestijn terecht. De cactussen en wilde artisjokken zijn verruild voor steeds minder vegetatie en steeds meer zand. En niet alleen de vegetatie dunt uit, ook de lucht. Hierdoor zie je alles veel scherpen en zijn de sterrenhemels onverstelbaar mooi.
Aantal km: 4005
Terwijl de Chilenen in het zuiden de fietser als toerist herkennen en daaruit hun slaatje proberen te slaan, zijn we nu boven Santiago zelf de attractie geworden. Twee gringo´s op de fiets, dat maken ze niet elke dag mee. Een wegwerker roept vol enthousiame over de portofoon dat er twee Cyclistas Internacionalas aankomen en een auto die ons langzaam voorbij rijdt blijkt ons te filmen.
Aangekomen bij de tolpoortjes van een tunnel blijkt de dame in charge in eerste instantie minder van ons gecharmeerd te zijn. We mogen er niet door, want in de tunnel wordt niet gefietst. Na wat o-en en wee-en vindt zij het idee om ons de berg over te laten fietsen ook iets te bikkel en laat ze een wegwerkerswagen komen die ons door de tunnel rijd. De dag wordt mooi afgemaakt door de vrouw van de buurtsuper die Niki een reep chocolade toestopt waar Robins mond van openvalt. Superbien!
Dat er hier niet veel toerisme is resulteerde de afgelopen weken in mooie slaapplekjes. We waren in de wolken in het huis van God, hadden adembenemend uitzicht op zee en een beeldschoon plekje naast een monument. Het wegrestaurant annex camping annex dierentuin voor minder dan 2,5 euro was verreweg het meest relax. Hoewel Niki daar met het hard in de keel en de puma tegen het hek de schrik van haar leven had. Het beest dat zich aanvankelijk achter in zijn hok verscholen hield probeerde toch nog eens of hij het gaas (wat er inderdaad erg fragiel uitzag) niet kon breken.
Nu we steeds meer de woestijn in rijden dunt de bevolking zich verder uit. Een bed zit er vaak niet meer in (of je moet bij drie Chileense Tokkies in huis willen zitten) en dus verkiezen we steeds vaker het open veld, waar we met behulp van de waterzak onze eigen camping met douche bouwen.
Met een record van negen fietsdagen op rij trappen we lekker door en komen we steeds dichter in de eche woestijn terecht. De cactussen en wilde artisjokken zijn verruild voor steeds minder vegetatie en steeds meer zand. En niet alleen de vegetatie dunt uit, ook de lucht. Hierdoor zie je alles veel scherpen en zijn de sterrenhemels onverstelbaar mooi.
Aantal km: 4005
-
29 Mei 2009 - 19:43
Ellen:
Hoi N en R.
Wat een fraaie overnachtingsplekken hebben jullie gecreeerd zeg. Dat zijn toch dingen die je je leven niet meer vergeet. Blijf genieten en ik blijf jullie volgen. Tot mails maar weer.
Big hug Ellen -
30 Mei 2009 - 14:18
Dieuwertje:
Hee!
Zijn dat bruine benen of is dat stof? :-D
Veel plezier nog!
x Dieuw -
02 Juni 2009 - 19:53
Betty:
hoi Niki en Robin,
leuk om steeds weer een berichtje te vinden en wat lijkt het toch allemaal soepel te gaan daar zo ver weg; veel plezier verder en groetjes. -
05 Juni 2009 - 09:54
Rena:
Hahaha, die bruine benen en dan dat witte stukje been er boven. Echte fietsersbenen!! -
08 Juni 2009 - 19:42
Marieke:
super gaaf ziet het er uit!
wat een mooie asfaltwegen ook, rijden er veel anderen ? leuk om jullie te volgen !doeg -
09 Juni 2009 - 14:58
Anneke:
Hoi, wat weer geweldig mooie foto's en een leuk verslag! Het is echt gezellig zo vanuit de luie stoel met jullie mee te reizen. Ik geniet er erg van en uit ervaring weet ik dat je het gehijg -als je weer eens stijl omhoog moet- nooit in een foto kan vangen evenals de supergave afdalingen! Nog veel fietsplezier! Groetjes, Anneke Berkhout -
09 Juni 2009 - 15:00
Anneke:
Ik bedoel steil hoor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
