Dikke pret in Venezuela

Hoewel onze vriend Hugo Chavez heel andere geluiden laat horen lijken ze in Venezuela de Amerikaanse levensstijl te adoreren. Venezuela heeft verreweg de meeste miss world en universe verkiezingen op haar naam maar om ons heen kijkend naar de veel te dikke pensen die onder de veel te korte topjes vandaan puilen, en de gezichten waarvan je hoopt dat het er zonder make-up beter uit ziet, vragen wij ons af waar de schoonheidskonniginnen gebleven zijn. In het tijdschrift ´Salud´ vinden we het antwoord; het is uit om op de ONSJES te letten en in om lekker te eten zonder naar de KILO´S te kijken. Het tijdschrift wijdt ook een artikel aan het te lijf gaan van obesitas… met chirurgische behandelingen! En niet alleen de mensen zijn dik ook de auto zijn geimporteerd, afgedankt en breed. Het verbruik zal een rotzorg zijn, ´t kost immers niks, alleen jammer dat in dit olierijke land de benzine niet heel voorradig is, zodat de mensen alsnog vaak uren in de rij moeten staan voor de pomp.

We hebben voor het eerst deze reis een dagje uitgetrokken voor het strand. Met een bootje varen we op een dag naar een klein eilandje voor de kust om te genieten van het uitzicht, het warme zand, de koele zee… temidden van honderden Venezuelaanse dagtoeristen. De zondag wordt gevierd met tenminste één koelbox per drie mensen (voor verplaatsing kan er een loopjongen worden ingehuurd) en deze boxen zijn uiteraard tot de nok gevuld met drank, wat dus uitloopt op een groot drinkgelag. De echt goed voorbereide groep draagt t-shirtjes met foto´s van de aanwezige stelletjes. Naast het aanschouwen van dit vermakelijke tafereel snorkelen we wat en is Niki verbrand, maar gelukkig niet zo erg als de kreeften met de gelijke shirts.

La Rodilla is in een slechte conditie en dus pakken we een bus naar Merida, de bergen in en nog één blik op de Andes. In Merida bezoeken we de befaamde ijscoman, met zijn 900 smaken en vermelding in het guinness book of records. Je kunt het niet bedenken maar het is er, loop door de supermarkt van het fruit naar de groente en door naar de blikafdeling met smaken als wortel, rijst en bruine bonen en in de categorie ´die before you try´; ham en kaas. Na het bier- en knoflookijs heeft de man zijn punt bewezen, dat van ijsmeester was een heimelijke misser en er is een glansrijke carriere als vakkenvuller verloren gegaan.

Verder hadden we de ervaring van een indoor regenbui in een wel erg goedkoop hostal. Een fatsoenlijke regenbui, ongekend volgens de baas, heel gewoon volgens anderen, bracht ons ertoe om drie keer van kamer te wisselen om uit te komen waar we begonnen.

De knie doet het nog steeds niet, over een fiets in de bus doen ze hier voor het eerst moeilijk en dus gaan we over op liften. Achterin pick-ups, opleggers en vrachtwagens genieten we van het mooie landschap van de Andes, die ons zolang heeft vergezeld. En met elke lift leren we weer nieuwe, aardige en behulpzame mensen kennen. Op de laatste dag in Venezuela heeft zelf vriend Hugo nog een verassing voor ons in petto… in een afdalinkje maakt Robin een schuifer en komt in een berm van glas terecht. Met het schaamrood op haar kaken vertelt de verpleegster dat de 8 hechtingen een kadootje zijn van haar geliefde president.

Tot slot zitten we nu in Colombia is de knie weer op wonderbaarlijke wijze gerecupereerd en ziet de arm van Robin er ook weer goed uit. We hebben dus alweer gefietst en gaan dat morgen zeker ook weer doen.

Aantal km: 9440